De natuur heeft beslist dat dat juiste moment voor ons nu EINDELIJK is aangebroken… Ja, we zijn ZWANGER!!!
Het is nog heel pril, ik ben iets meer dan 5 weken ver. Ons beebje is verwekt rond Kerstmis. Terugkijkend naar de blog waarin ik een tijdje geleden schreef dat Kerstmis een mijlpaal is op ons vruchtbaarheidstraject vind ik de symboliek ervan wel mooi. En als alles goed gaat, zal ons kleintje Kerstmis 2017 meevieren!
Ik beschouwde het als een rustcyclus. Pauze, na 6 maanden proberen met Clomid en vooraleer we met de fertiliteitskliniek zouden opstarten. Maar het bleek dé cyclus te zijn. En nee betweters, niet omdat ik het heb losgelaten! Ik vond het verschrikkelijk om die cyclus geen hoop te kunnen koesteren, om het gevoel te hebben ter plaatse te blijven trappelen. Ik heb die week vakantie tussen Kerst en Nieuw zó vaak gehuild van ongeduld! Ik verwacht me aan dergelijke goedbedoelde, maar onwetende uitspraken, en wees maar zeker dat ik die als een bom in jullie gezicht ga doen ontploffen! Ik beschouw deze zwangerschap als de kers op de taart na alle inspanningen die ik gedaan heb en waarvan mijn blogs van het afgelopen jaar getuigen. Ik ben er zeker van dat die allemaal hun steentje hebben bijgedragen tot die positieve zwangerschapstest: gezond eten, voedingssupplementen, acupunctuur, meditatie, yoga, osteopathie, het vooruitzicht van een job waar ik me niet goed in voel binnenkort achter me te kunnen laten …
Misschien is dat laatste wel de doorslaggevende factor geweest? 1 april is in zicht… Tegen dan zal ik hopelijk aan het begin van het tweede trimester staan. Ik vind het zo fijn om te beseffen dat ik tijdens mijn tweede en derde trimester geen frustraties van mijn werk zal opstapelen en doorgeven aan ons groeiende kindje, maar tijd zal hebben om deze zwangerschap bewust mee te maken. Het juiste moment ♥ Voor de volledigheid vermeld ik toch nog even de overige dingen die ik deze cyclus anders gedaan heb. 1) Ik nam op aanraden van mijn alternatieve huisartse Maca (*), 2 capsules ’s morgens en 2 ’s middags. 2) Elke morgen dronk ik, onmiddellijk na het opstaan en minstens een half uur voor het eten, een halve tot een hele geperste citroen in een groot glas lauw water. Dat blijkt een goed middeltje te zijn om je lever te ontgiften. En dat was net wat ik wilde na al die synthetische hormonen die mijn lichaam te verwerken gekregen heeft. 3) Nog meer yoga! Elke morgen in het weekend en de vakantie en tijdens werkdagen elke avond. Niet enkel specifieke vruchtbaarheidsyoga oefeningen, maar ook rugoefeningen. Omdat manlief vanuit zijn job als intensieve zorgverpleger vaak met rugpijn kampt, deed ik hem na ons weekendje Parijs een privésessie yoga voor twee met een Ilengaryoga leraar cadeau. Ik merkte dat die oefeningen mijn schouder- en lage rugpijn ook verbeterden, dus dat was een mooie motivatie om ze regelmatig te doen.
Het is nu 8 dagen geleden sinds ik die eerste keer dat tweede streepje zag verschijnen op de zwangerschapstest, een overtuigd en donker streepje, bijna even donker als de teststreep. Uiteraard gaf dat een goed gevoel. Maar ik voelde me niet zoals ik 2 jaar lang had verwacht me te voelen. De tranen van vreugde waren niet voor onmiddellijk. Ik koesterde een kleine hoop, maar de uitkomst was eigenlijk toch een verrassing. De week ervoor waren mijn maandstonden namelijk doorgebroken. Ongeveer rond het gewoonlijke tijdstip voor mij, 10 dagen na de eisprong. Ik heb 6 dagen gebloed, een paar dagen langer dan normaal. En niet lichtjes, echt een normale hoeveelheid mooi rood bloed. Wat me dan toch deed testen? Mijn temperatuur. Die was op de laatste dag van de bloeding nog steeds hoog en al een paar dagen lichtjes hoger dan in de dagen na mijn eisprong. De volgende dag deed ik opnieuw een test. En weer positief, exact dezelfde kleur als de teststreep. Ik belde mijn gynaecologe, die zich niet al te veel zorgen leek te maken over mijn bloeding, maar toch al snel een afspraak voor een week later inboekte. Ik mocht eind van de week al bloed laten trekken. Ondertussen deed manlief late shiften in het ziekenhuis op een overvolle dienst en kwam laat thuis, uitgeput. Ik wilde zijn moment speciaal maken, dus besloot te wachten tot vrijdagavond om het hem te vertellen. Dan had hij een lang weekend voor de boeg om het te laten doordringen. En hij had die week nog een afspraak opstaan om een nieuwe zaadstaal binnen te brengen voor analyse in het kader van onze IUI opstart. Het leek me precies beter dat we dat toch niet last minute zouden afblazen. Het kwam me ook wel goed uit om wat meer tijd te hebben. Ik kocht een zwangerschapstest om te checken of het aangeduide aantal weken klopte. Dat zandlopertje leek maar te blijven draaien… Eerst al een +je en dan nog een minuutje later “2 – 3 weken”.
Eindelijk was het vrijdagavond! Ik gaf manlief een cadeautje waarin ik een schattig rompertje had ingepakt, samen met een zelfgemaakt kaartje waarop 16 september omcirkeld is. Hij had enkele seconden nodig vooraleer het te snappen. Dan barstte hij in tranen uit. Dat was ook de eerste keer dat ik het geluk (en de tranen) durfde toelaten. Gelukkig was hij absoluut niet boos dat ik hem nog de dag daarvoor de beproeving van het produceren van een spermastaal in een potje had laten ondergaan.
Het was helaas niet lang wachten tot de eerste paniekaanval. Zondag zag ik ’s morgens wat bloed bij het afvegen en dat maakte me zo bang dat we naar de spoedgevallen zijn gegaan. De assistente van wacht vroeg de bloedresultaten van vrijdag op en bevestigde dat ik zwanger ben. Op de echo was zelfs al een klein stipje te zien ♥. Mijn baarmoederslijmvlies was dik genoeg, ondanks die lange bloeding. Ik heb opnieuw mijn ßHCG laten bepalen. Een paar uur later kregen we het goede nieuws dat die verdubbeld was t.o.v. vrijdag, 48u eerder.
Vandaag hadden we dan onze eerste officiële afspraak. Het vruchtzakje was goed gegroeid t.o.v. 3 dagen geleden en meet nu 6cm. Het was nog te vroeg om al echt een embryootje te onderscheiden, maar de gynae zag toch een dikker lijntje, wat er geruststellend uitzag. Mijn progesteron is wel in dalende lijn, dus voor alle zekerheid moet ik vanaf vandaag progesteron bijnemen.
Nu moeten we nog héél lang geduld uitoefenen, tot onze volgende afspraak op 8 februari. Ondertussen zit ik in een dilemma. Hoe snel vertellen we het aan onze families (en aan mijn collega’s die zo meeleven met me en regelmatig vragen hoe het gaat)? Mijn zusjes zijn een enorme steun voor mij geweest. We Whatsappen van ’s morgens tot ’s avonds, we vertellen elkaar alles. Ik wil hen dit goede nieuws niet te lang verzwijgen. Volgende week spreken we af voor de verjaardag van mijn mama. Het lijkt me wel leuk om het dan al te kunnen aankondigen. Ik ga dus mijn gevoel daarin volgen, uiteraard met een klein voetnootje dat het nog even afwachten is om te zien of beebje zich goed blijft ontwikkelen. Maar ik ga vooral proberen te ontspannen en te vertrouwen in een positieve afloop.
(*) Neem voedingssupplementen nooit op eigen initiatief en praat erover met je behandelende arts. Maca wordt vaak afgeraden als je in een fertiliteitstraject zit waarvoor je hormonen neemt.
Liefs,
Elle
Geef een reactie