Het leek even rustig, dat was het hier ook. Maar achter de schermen zo druk met van alles. Nadenken over wat ik wil, wanneer ik dat wil en hoe ik dat wil. Datums prikken en datums plannen. Plannen maken en op ideeen komen.
Foto’s maken voor internet sites (Ik haat dat). Twijfelen en knopen door hakken.

M’n hoofd maakt overuren, van alles tolt er door m’n hoofd. Waar wil ik mee verder? Wat is belangrijk, en waar haal ik zelf kracht uit? Verdorie, ik kom er niet uit. Ik wil het allemaal,
*Ongewenst kinderloze mensen ondersteunen
*Moeders helpen met hun kinderen
*Mensen helpen op spiritueel gebied
*Positiviteit verspreiden
*Reiki
En oja… m’n vrienden en familie zijn er ook nog.

Ik heb een besluit genomen, na lang wikken en wegen heb ik besloten me nu eerst te richten op de ongewenste kinderloosheid. Het boek komt eraan, er is een site in ontwikkeling en we strijden nog door voor de ‘dag van de kinderwens’ Ik vind dat nu belangrijk, ik wil me daar nu voor in zetten.Ik moet schoorvoetend toegeven dat ik niet de persoon ben die alles tegelijk kan. Ik werk namelijk ook nog.

Waarom ik me nu inzet voor de ongewenste kinderloosheid is omdat ik nu merk dat daar de meeste vraag naar is. Ik heb van de daken geschreeuwd dat ik me ging inzetten, dat ik taboes ging doorbreken en vrouwen ging helpen. Ik dacht ook even dat het allemaal wel redelijk gelukt was, maar gets wat viel het weer tegen. Wat gebeurde er de laatste tijd (ook met mij) weer vaak dingen waardoor ik er wéér mee geconfronteerd werd en wéér het hele verhaal uit ‘moest’ leggen. En wat drong het tot me door dat ik hier dus de rest van m’n leven mee moet dealen. Voor mij, voelde het weer even niet prettig, de man met de hamer kwam weer even langs.

Ik leer veel nieuwe mensen kennen, de standaard vraag bij een kennismaking blijft: “En? Heb je ook kinderen?” Mijn antwoord blijft helaas “nee” En dan komt er wéér die vraag: “huh? Waarom niet?” En wéér volgt er een ellenlange uitleg, waar ik zelf doodmoe van wordt. Waarom leg ik het iedere keer uit denk ik dan. Waarom moet een ander altijd alles weten en waarom denkt een ander altijd maar dat een vrouw van mijn leeftijd kinderen heeft?

Het taboe is er dus nog steeds, en daardoor de pijnlijke vragen en opmerkingen ook. Soms lach ik er om, want als ik dan vertel dat we ook nog eens geen hond hebben, groeit het medelijden. “Arme eenzame mensen” zie ik ze denken, en het gesprek valt stil… Logisch, want wij ‘kinderlozen’ hebben een saai leven, hebben nooit iets te doen en hebben een harnas voor alle domme onnadenkende vragen en opmerkingen van buitenaf (zei ze sarcastisch).
Mensen vragen me waarom ik zoveel werk, “Je hoeft de kinderopvang, de school en het sporten niet te betalen dus een paar uur minder kan toch wel?” (Serieus, dit is een waargebeurd verhaal, dit werd me echt gevraagd). Ik vroeg de persoon in kwestie of ze er wel eens bij stil had gestaan, dat ik na 2 dagen vrij de boel wel weer voor gezien hield, ik werk ook in weekenden dus ben doordeweeks vaak vrij. Mijn omgeving werkt dan normaliter. Zodra ons huis schoon is, ik de boodschappen heb gehaald, koffie heb geleut bij lieve mensen, en mn boek heb gelezen, kan ik er wel weer tegen. Ik heb namelijk geen kind om naar school te brengen, ik heb geen kind om naar de sport te brengen, er spelen hier geen vriendjes en vriendinnetjes en ik hoef ook niet te helpen met het huiswerk, en ik heb ook geen hond om uit te laten en dat wil ik ook niet. Dus NEE, ik hoef niet minder te werken, want ik wordt daar alleen maar heel verdrietig van, veel te confronterend.

Ik vlucht niet in het werk, want dat denken mensen ook vaak. Ons leven is alleen anders ingedeeld. We willen ook niet adopteren, een vraag die ook vaak gesteld wordt. Maar nee, wij kopen geen kindje. Dat doen we niet omdat wij daar onze meningen bij hebben. We wilden een kindje van onszelf, niet van een ander. En ja, je kan er van gaan houden alsof het je eigen kind is. Horen we ook heel vaak. Maar wij willen niet jarenlang in 1 of andere procedure zitten, wij willen niet over 16 jaar nog geld betalen voor een lening omdat we dat kind eigenlijk niet kunnen betalen, we willen niet dat dat kind op z’n 18e ineens z’n biologische ouders wil leren kennen. Wij hebben daar geen zin in, wij adopteren konijnen. (Alle respect voor iedereen die wel adopteert, laat ik dat voorop stellen. Maar onze kinderwens wordt er niet door vervuld).

We hebben ook geen zeeën van tijd over omdat we geen kinderen hebben. Horen we ook vaak. Wij werken namelijk erg veel omdat dat kan omdat we niet thuis hoeven te blijven voor de kinderen.Ja, we hebben veel meer tijd voor elkaar. Ja, we kunnen gaan en staan waar we willen. Ja, we kunnen buiten het hoogseizoen lekker voor de helft van het geld op vakantie en ja ons huis is altijd (meestal) opgeruimd omdat er geen kinderen zijn die alles op z’n kop zetten. En daar komt dan vaak de jaloezie vanaf de andere kant. Zo zei iemand me ooit eens te verlangen naar het leven van mij en mijn man. Want, wij hadden het maar makkelijk. Ik heb dr gevraagd om een potje gezond sperma en een gezonde goedwerkende baarmoeder inclusief aanverwante zaken in ruil voor ons leven. Ze werd stil en zei sorry.

Ik kan hier nog uren zitten typen, ik kan nog honderden klote opmerkingen benoemen die ik de afgelopen jaren naar m’n hoofd geslingerd kreeg. Ik wil jullie daar niet mee vervelen en mezelf ook niet. Want ondanks de pijn die in m’n ziel zit, geniet ik en ben ik gelukkig, sorry. Maar door al deze opmerkingen die ontstaan uit onwetendheid heb ik besloten te blijven vechten, ik blijf strijden voor al die vrouwen en mannen die ongewild kinderloos zijn. Ik ga hier net zo lang mee door tot het een gezicht heeft. Net zolang totdat mensen ophouden met hun goedbedoelde adviezen en net zolang tot wij gewoon weer een naam hebben en geen stempel.

Fijn weekend, geniet van elkaar
Namasté
Liefs Margreet.
Ps. Vergeet niet deze facebookpagina’s
“De hoop voorbij” en “Dag van de Kinderwens” te liken en teken meteen even de petitie ?

Sharing is caring!