Ik ben bevallen van een dochter op 08/06/2015. Ik woon sinds oktober 2013 bij mijn schoonmoeder en vriend, dat komt omdat mijn moeder erachter kwam dat wij een kindje wilde, ik was toen net 19. Natuurlijk omdat ik nog bij haar woonde stemde ze daar niet mee in en vertelde me dat ik kon vertrekken. Shit. En nu?

Mijn schoonmoeder wist niet van ons plan, en dat wilde we graag zo houden. Maar omdat ik het huis werd uitgezet mocht ik bij mijn schoonmoeder in wonen. Ik ben haar daar heel dankbaar voor. Ik hoor je denken ’19 en een kindje willen? Meid je hebt nog een heel leven!’ Dat klopt. Ik ben het oudste nichtje in de familie. De eerste die na mij komt is 7. Dus op feesten en de camping was ik DE aangewezen oppas, en leuk dat ik het vond! Ik mocht luiers verschonen en met ze in de buggy naar de speeltuin. Ik voelde me al echt een moeder, en dat op 14jarige leeftijd. Naarmate ik ouder werd kwamen er in de familie meer nichtjes (we schijnen alleen maar meisjes te maken) en ik mocht steeds meer op mijn nichtjes passen. En als ik mensen naar me zag kijken met een soort afkeurende blik van ‘ben jij nu al moeder’ kon mijn dag niet meer stuk! Toen ik 16 was wist ik dat ik sowieso al jong moeder wilde worden. Als ik voor mijn 25e geen kindje had, dan hoefde het niet meer, ik vind mezelf dan te oud. Toen ik dit allemaal aan mijn huidige vriend vertelde kon hij zich er wel in vinden en had hetzelfde, maar dan met zijn buurmeisjes die hij toen hij op kraamvisite ging op zijn 13/14e en dat kleine mensje met haar kleine handje zijn vinger vast pakte, hij een ingeving kreeg en wist dat hij vader wilde worden. Dus ondanks dat we jong zijn en nog steeds geen eigen huis hebben, hebben we wel een kindje.

In april 2014 had ik eindelijk een positieve test in mijn handen, he he, ik slikte pillen om zwanger te worden en zat aan de groene smoothies voor mijn extra vitamines. Ook had ik mijn vriend aan de pillen gezet, voor hem selenium, is goed voor sterke nagels en voor mannen goed voor sperma. Ik belde vlug naar mijn moeder. Ze was geschrokken, maar probeerde blij te zijn. Na twee weken belde ik de verloskundige praktijk bij mij in de buurt. Ik mocht komen voor een echo. Zo zenuwachtig als ik was gingen we daar naar toe, ook had ik in mijn app speciaal voor de zwangerschap uitgerekend hoever ik zou zijn. Omdat ik zo vroeg bij ze kwam werd de echo inwendig gemaakt. Toen ze het vruchtje in beeld had zocht ik naar een knipper lampje, maar die kon ik op het apparaat niet vinden. De verloskundige vroeg me of ik zeker wist dat ik 7 weken was, ze bood aan om de week daarna nog een echo te maken, maar ik wist zelf al genoeg, mijn kleine vruchtje heeft maar eventjes geleefd. Ik was troosteloos en rusteloos. Ik heb die avond mezelf in slaap gehuild. Ik voelde alsof ik had gefaald. Die week daarop moest ze me teleur stellen. Ons vruchtje had maar eventjes geleefd.

Maandag 2 juni. Een dag voor mij om nooit te vergeten. Miskraam kwam op gang, en ik verloor mijn kleintje. Ik was dankbaar dat het op de natuurlijke manier ging. Voor mijn gemoedsrust en omdat ik vond dat het vruchtje recht had op erkenning gaf ik hem/haar een naam. Het betekend waterlelie in het japans. In juli werd ik 20 en mijn miskraam was het gesprek van die dag. Augustus gingen we er weer voor. Het leuke vind ik, in september mocht ik met mijn beste vriendin mee naar Walibi. Een nachtje logeren in een huisje. Dus die dag daarvoor nog even flink te keer gegaan want dat waren ‘mijn dagen’. 10 oktober, heel cliché haalde ik bij de action een test. Ik deed de test bij de Mac Donalds omdat ik wat wilde drinken. Toen ik moest plassen was ik zo zenuwachtig de eerste test liet ik in de wc vallen. En de uitslag was onleesbaar. Maar van de tweede test schrok ik. Ik kwam heel luchtig de wc uit, en liep heel kalm en serieus naar mijn vriend, ik haalde onverschillig mijn schouders op. Hij knuffelde me en zuchtte diep, tot dat ik in zijn oor fluisterde dat we ouders zouden worden. We hebben even gehuild en zouden niks kopen tot ik 12 weken zou zijn. (Toen ik 12 weken was legde ik de 12 weken echo met slofjes op zijn kussen, hij werkte toen nog in de horeca en was laat thuis).

Mijn zwangerschap verliep enigszins op rolletjes. Ik had de gebruikelijke kwaaltjes in het begin, maar in ongeveer week 25 kreeg ik zwangerschapsichias en bekkeninstabiliteit. Na week 30 begon ik op te zwellen als een ballon, ik vermeed de spiegel het liefst, maar ik wist waar ik het voor deed! Week 34, ik verloor mijn slijmprop. Ik ben als de bliksem naar het ziekenhuis gegaan, mijn bloeddruk was wat hoog en ik had 1cm ontsluiting, was dit het begin? De het uur aan de ctg ging snel, ik werd naar een kamer gebracht, ik voelde me ineens heel onzeker. Nadat ik op het bed was gebivakkeerd bedacht ik mezelf dat dit het kon zijn. Hier zou straks mijn kleine meisje liggen. Mijn moeder was thuis alle kleinste maatjes nog een keer aan het wassen. Ik had om het kwartier harde buiken, de avond naderde en ik voelde me goed. Die avond was het wel volle maan en ik had ergens gelezen dat er veel baby’s met volle maan geboren worden. Ik sliep die nacht amper. In de kamer stond een bedje waar de baby’s in worden gelegd. Zou ze komen? Ik mocht ‘s middags naar huis, wetende dat ik nog steeds 1cm ontsluiting had. Ik durfde niks meer. Niet in bad, niet meer zwemmen en geen lange auto ritjes meer. De weken gingen langzaam voorbij en ik had in week 38 op een vrijdag de laatste afspraak voor mijn uitgerekende datum 14juni. Ik was het zat. ik kon niet meer fatsoenlijk lopen en de warme dagen leken warmer dan ze waren. Ik paste niks meer. Mijn moeder is massagetherapeut en had al wat drukpunten gemasseerd eerder die week, op mijn verzoek. Ik ging gebroken het weekend in, ik moest wachten tot week 40 totdat ik kon overleggen of ze me eerder zouden inleiden. Ik was het hele weekend snode plannen aan het smeden zodat ik eerder zou kunnen bevallen, en uiteraard alles geprobeerd om de bevalling op te wekken, zoals ananasharten eten en de drukpunten blijven masseren. Tot mijn vriend zei ‘ga lekker even in de zon liggen met je blote buik.’ Dus dat deed ik, en hij masseerde lief de drukpunten. Zondag avond was ik ten einde raad..

Ik had ook gelezen dat vrijen de bevalling op zou wekken. Het was vreselijk. Maar die nacht rommelde het wel, zo nu en dan werd ik wakker omdat ik naar de wc moest. Op maandag 8 juni om 06:00 hield ik het niet meer, ik ging naar de wc en besloot even te douchen. Toen ik terug kwam was mijn vriend wakker. Hij vroeg me wat er was en ik zei dat ik pijn in mijn rug had. Maar ik heb van mezelf al rugklachten (scoliose) dus het viel niet op dat het meer was dan alleen rugpijn. Om 09:00 lag ik op mijn schoonmoeders bed wat ook mijn kraambed zou zijn. Weeën. Om het kwartier en hielden 25 seconde aan. om 10:00 gebeld naar het ziekenhuis, we mochten komen. Natuurlijk dacht ik mezelf valse hoop in te praten dus ik stelde het ziekenhuis gebeuren uit, maar om 11:00 wilde ik toch gaan. Natuurlijk stond de brug open, en zat ik in de auto met pijn in mijn rug en angst dat mijn vliezen zou breken. Eenmaal daar wilde ze alles van me weten, geboortedatum en waarom ik zo laat was. Ik mocht in de wachtkamer gaan zitten. Na een half uur mocht ik naar binnen aan de ctg. Na een uur kwam de verpleegster en zei me dat ik er niet uitzag alsof ik al ging bevallen maar ik mocht terug naar de wachtkamer en werd geroepen door de gynaecoloog. Bloeddruk gemeten en die was erg hoog, toen wilde ze weten hoeveel cm ontsluiting ik had. Een kleine 3cm zei ze. Toch maar even overleggen of ik mocht blijven of niet. Ja, ik mocht blijven. Ik zal nooit vergeten wat ze zei ‘je word vandaag mama’ het moest even tot me door dringen. Ik werd naar mijn kamer gewezen en er werd bloed geprikt. Maar ik hield zoveel vocht vast niemand kon mijn aders vinden en ik eindigde met meer pleisters en onnodig bloedverlies dan volle buisjes, maar goed. Mijn ouders kwam om 14:00 toen braken ze ook mijn vliezen trouwens. Om 16:00 kreeg ik weeenopwekkers omdat het niet snel genoeg ging, ik had al die tijd nog maar 4cm! om 18:00 waren de weeën zo heftig ik trok het niet meer, ik voelde ineens alle gaatjes in mijn armen waar ik in was geprikt en door de wee op wekkers kreeg ik een katheter, die voelde ik er steeds uitglijden dacht ik. En natuurlijk kwamen ze ook gewoon eten brengen! de stink lucht van rode kool staat me nog bij met aardappels en draadjesvlees. Ik wilde niet meer, en ik kon niet meer. Ik was moe. Wil je een ruggenprik? Ik bel de anesthesie voor een ruggenprik. In mijn geboorte plan stond dat ik een prik in m’n been wilde, maar ik hield mijn mond, oké een ruggenprik, die katheter heb ik ook al, en ik ben al lek geprikt door de hele meute dus waarom niet. Dat ging ook aan me voorbij, ik deed wat er van me gevraagd werd, rug bol maken,,stil zitten, absoluut niet bewegen. Na dat begon ik te overdrijven, ik had bijna geen pijn meer, bij elke wee speelde ik toneel alsof ik doodging, hield mijn hand op mijn hoofd en zei ‘oh jee, ik heb een wee’ en lag daarna in een deuk.

Mijn stiefvader was mijn geboortefotograaf, ik heb meer foto’s van de ctg en van de klok dan van mij, maar dat geeft niet. Mijn moeder masseerde mijn voeten (die waren verdoofd door de prik, maar ergens vond ik het wel fijn) het was 21:00 uur en ik kreeg medicatie voor mijn hoge bloeddruk, ik zakte even weg, wat een koud gevoel. om 22:00 precies 10cm ontsluiting, ik mocht mee persen! Na heel veel motivatie van mijn ouders en vriend (die ik trouwens continu af aan het zeiken was) kon ik niet meer, ik was ongelofelijk moe, ik was al de hele dag bezig en ik had die nacht ook niet lekker geslapen. Natuurlijk sluit je je min of meer af als je aan het persen bent, maar ik voelde mijn kindje het geboorte kanaal uit glijden als het ware. Nadat ik even een Amerikaanse scene moest zetten dat ik even een paniek gilletje slaakte omdat het niet snel genoeg ging en ze bijna geen zuurstof meer had, en ze dus besloten me een knip te geven met een halve verdoving. Toen moest ik bikkelen! niet te snel want de gynaecoloog moest komen om bij de geboorte te zijn. Ja ho even… ik moest toch op schieten? Dus pers één het hoofdje was er, pers twee Mia was ter wereld gekomen. Ze werd op mijn buik gelegd na dat ze de navelstreng om haar nekje vandaan hadden gehaald. Mijn vriend liet een paar traantjes en bleef maar zeggen hoe trots hij op me was, ik voelde me schuldig dat ik hem de hele avond af had lopen katten. Hij mocht de navelstreng doorknippen, en het navelstreng bloed werd opgevangen voor onderzoek voor medicijnen voor kindjes met kanker (als ik het zo goed vertel). Een prik voor de placenta.

Hey,gynaecoloog, jij ook hier? Gezellig, nadat ik de placenta had gezien ging ze mijn knip hechten. Dat was niet echt een pretje, maar ik had wel mooi even met twee persweeën m’n dochter ter wereld gebracht! En ik kon haar eindelijk zien, en haar kleine billetjes vasthouden waar ik zo naar had uitgekeken.

Ik heb vijf dagen in het ziekenhuis gelegen. Dinsdag 11:00 uur, ik zette de tv aan om een muziek zender te zoeken, het eerste nummer wat ik zou horen zou voor de rest van mijn leven bij me blijven, en dat is gelukt. Als ik het nummer hoor schiet ik vol. Hardwell-echo, niet echt een romantisch kwijl liedje, maar de tekst is prachtig. Eerst 48 uur aan een infuus voor mijn hoge bloeddruk, en ik zat nog aan de katheter zat kon ik niet lopen, wel mocht ik douchen, en ik wilde zo graag lopen en het zelf doen, maar dat ging dus niet. Toen ik weer op bed lag vroeg ik of ik na die 48uur ook naar huis mocht, dat wist niemand. Mijn borstvoeding liep niet echt lekker op gang en het ziekenhuis gaf zonder mijn toestemming de fles om bij te voeden. En zo ging dat vijf dagen. Hulp kreeg ik dus amper en elke verpleegster beloofde wel iets die ze niet na kwamen, het kolfapparaat bijvoorbeeld, die kreeg ik pas op dag vier van mijn verblijf, terwijl ik die al op dinsdag had aangevraagd.

Na weinig slaap in het ziekenhuis omdat ik een stresskip ben en m’n dochter continu in de gaten wilde houden met ‘Adem jij nog wel?’ was ik op, ik wilde naar huis, en die vrijdag mocht dat ook, ik kreeg pillen mee voor mijn hoge bloeddruk en ik stond te popelen om naar huis te gaan. Ik was er klaar voor! Als ik thuis zou zijn zou ik als eerste mijn dochter voeden en dan slapen. Maar ik was nog geen 10 minuten thuis of de kraamzorg stond er. En leuk dat ze was! Ik heb echt heel veel aan haar gehad, en ze was duidelijk en lief. Maar door mijn vermoeidheid en onzekerheid luisterde ik maar met een half oor. De uren dat ze er niet was leken lang te duren, en ik sliep niet lekker met het idee dat mijn dochtertje dood kon gaan aan een wiegendood. Dat is ieders nachtmerrie lijkt me. De dagen met de kraamzorg waren fijn, en ze leerde me veel. Toen ze wegging kwamen ook de kraamtranen. Wat nou als ik het niet weet? Ik sta er helemaal alleen voor nu! Dat was mijn eerste gedachte. Na een week kon ik lichamelijk ook weer wat meer, lopen zonder te waggelen bijvoorbeeld. Hechtingen deden geen pijn meer en ik deed mezelf stoerder voor dan ik was. En dat heeft me nu, zes weken na de bevalling mijn gezondheid gekost.

Ik dacht eerst aan kraamtranen en de baby blues. Maar ik ben depressief. Postnataal weet ik niet, ik ben gelukkig niet suïcidaal maar heb mijn vriend gevraagd of hij mijn pillen alsjeblieft veilig wil stellen, ik slik momenteel oxazepam. Tegen angststoornissen. En ik ga naar een psycholoog, ze doet familieopstellingen en vertelt me dat ik alles op alles moet zetten voor een eigen huis. Ik weet inmiddels dat we geen urgentie krijgen, en gewoon op alles moeten reageren, en dat doen we ook. Ik heb de medicijnen pas sinds zaterdag dus ik merk nog geen verbetering, ik voel me vooral leeg, emotieloos en moe. Ik ben jaloers op iedereen die zegt ‘oh kijk nou, ze word stil als ik haar vastpak’ of als mijn schoonmoeder zegt ‘ja sorry ik heb haar uit haar bedje gepakt omdat ze naar me toe wilde’ Oh? Is ze jouw dochter dan? Volgens mij ben IK haar moeder. Maar daar word aan gewerkt, mijn psycholoog zei me ‘ook jij bent belangrijk, je hebt recht op je kindje wanneer jij dat wil, ze is ook van jou’. En dat doet me wel goed, ik ben inderdaad ook belangrijk. Ik heb ook recht op een plekje in deze maatschappij, en ik ben nu moeder, en niemand komt aan mijn kindje zonder mijn toestemming!

Als afsluiter voor alle onzekere vrouwen een affirmatie : Ik accepteer mezelf volledig en innig!

Sharing is caring!