Poeh, waar begin ik met schrijven… Sinds mijn vorige blog zijn we zesentwintig dagen verder en wat is er veel gebeurd. Zoveel zelfs, dat ik echt even mijn agenda bij de hand moet houden om terug te kunnen zoeken wanneer we wat hebben gedaan.
Hoe ging het verder na 2 januari, 15.30 uur
De dagen na de teleurstellende follikelmeting waren een ware achtbaan aan emoties, zowel bij mij als bij de wensmoeder. Het ging van hoop naar teleurstelling en van moedeloosheid terug naar optimisme. Want, welke kant zou het ingaan? Het was echt kop of munt, zo enorm spannend.
Dinsdag 5 januari
De volgende follikelmeting. Zou er dan eindelijk duidelijkheid komen? Zijn de follikels mooi verder gegroeid? Moeten we de poging toch afbreken?
Vol goede moed stapte ik om 6.15 uur in de ochtend mijn auto in, gewapend met een lekkere en broodnodige thermosbeker koffie, op weg naar MCK Leiderdorp. Om 7.40 had ik de echo, waar ik toch wel lichtelijk zenuwachtig voor was. Gelukkig was ik snel aan de beurt.
Via videobellen kon de wensmoeder met ons meekijken met de echo, maar… het bleef toch nog even spannend. De arts zag namelijk 2 follikels van ruim 22mm en nog een aantal van 13-14mm. Dat was nog geen hele duidelijke ‘ja’, maar ook niet echt een duidelijke ‘nee’. De arts sprak met ons af dat zij zou overleggen met de gynaecoloog en dat ze ons diezelfde middag nog terug zou bellen om de uitslag door te spreken.
Na de follikelmeting heb ik bij ‘mijn’ wensouders nog een heerlijk ontbijtje op, waarna we nog even samen door de stad hebben gelopen. Fijn om met elkaar zo alles wat we hebben meegemaakt nog eens door te spreken en elkaar op deze manier toch ook nog beter te leren kennen. Ik vond en vind deze momenten heel waardevol!
In de middag belde de arts ons terug en de conclusie was dat ik donderdag 7 januari opnieuw een echo zou krijgen en in de tussentijd nog even door zou gaan met prikken. Er waren 3 mogelijke scenario’s:
- De 2 grote follikels zijn er donderdag nog en de rest is mooi meegegroeid; dan heb ik zaterdag 9 januari de punctie;
- De 2 grote follikels zijn er niet meer donderdag; de poging wordt afgebroken;
- De 2 grote follikels zijn er nog wel donderdag, maar de rest is niet meegegroeid; de poging wordt afgebroken.
De dag daarna was ik zelf een beetje bang dat scenario 2 werkelijkheid geworden was, aangezien ik niets meer voelde in mijn buik, waar ik dat de dagen daarvoor nog wel heel duidelijk voelde. Dat heb ik ook uitgesproken naar de wensmoeder, wat ik achteraf beter niet had kunnen doen. Die lieverd heeft door mijn opmerking super slecht geslapen die nacht. Dat is uiteraard helemaal niet mijn bedoeling geweest! Maar we zouden het gaan zien, donderdag…
Donderdag 7 januari
“Vandaag komt er duidelijkheid, dat moet!”
Rond 11.15 uur had ik vandaag de echo en dan zouden we te weten komen welk scenario het geworden is.
Dacht ik toen…
Want, om eerlijk te zijn viel de echo een beetje tegen. De arts, een mannelijke dit keer (hele lieve man), was niet erg enthousiast over de groei van de follikels. Er waren 3 follikels te zien van rond de 20mm (maar ze waren gelukkig niet gesprongen dus!) en dan nog een paar van rond de 14mm, die dus de afgelopen twee dagen niet echt mooi meegegroeid zijn. Toch was de arts niet heel stellig in het afbreken van de poging, hoewel hij wel aangaf dat hij waarschijnlijk hiervoor zou kiezen. Hij gaf aan dat onze ‘eigen’ arts ons diezelfde dag nog zou bellen om alles door te nemen.
Een paar spannende uren volgden. De wensmoeder en ik hadden na afloop van de echo afgesproken in het centrum van Leiden, waar we samen geluncht hebben. Teleurstelling overheerste, want ondanks alle moeite, alle effort, alle hoop, leek het er toch op dat de punctie niet door zou gaan.
Ik had het al eens eerder gezegd tegen de wensmoeder, maar ook nu nog eens benoemd dat ik hoe dan ook nog een poging zou willen wagen na deze poging, of de punctie nu wel of niet door zou gaan.
Om precies 12.12 uur belde onze eigen arts ons op, om ons –dachten wij– het nieuws te brengen dat de punctie niet door zou gaan. De arts vertelde dat de dosering van de hormonen achteraf gezien hoger had moeten zijn en dat ze (te) voorzichtig zijn geweest uit angst voor overstimulatie. Achteraf gezien bleek dit dus niet aan de orde, maar gezien het grote aantal klaarliggende follikeltjes bij de screeningsecho leek die verwachting reëel. Zo’n eerste traject blijft toch een beetje een gok, aangezien elk lichaam anders reageert.
Tot onze verbazing gaf onze arts echter ook aan dat zij toch nog wel de hoop had dat het positief uit zou kunnen pakken met nog een extra dag doorprikken. Die hadden we niet aan zien komen! Diezelfde middag werd dan eindelijk de knoop doorgehakt: de punctie zou toch doorgaan! Op zondag 10 januari om 09.30 zou het zover zijn!
Zondag 10 januari, de punctie
We waren al op tijd in Leiderdorp, waar Maarten en ik de wensouders van te voren nog even gesproken hebben. Een beetje zenuwachtig waren we allemaal wel, op Maarten na dan, maar die is nu eenmaal altijd heel nuchter 😉 . Nadat de arts het infuus voorbereid had (wat gelukkig heel vlot ging) was het tijd voor de laatste echo. Op de echo zag de arts nog steeds 3 grote follikels, maar de rest was niet echt meegegroeid helaas. Toch ging de punctie door.
Het infuus werd aangesloten, waarna ik me binnen 10 seconden tot een halve minuut wat draaierig zou (moeten) voelen. Na 5 minuten voelde ik echter nog niets wat leek op draaierigheid, maar de arts vroeg toch toestemming om te beginnen met de punctie, wat ik prima vond.
De punctie zelf was vrij gevoelig, maar dat zou ook kunnen komen doordat de verpleegkundige erg hard op mijn buik moest drukken om de eierstok gunstig te positioneren voor de punctie. Het duurde maar een minuut of 10, toen was het alweer klaar. Al met al viel het erg mee.
Eenmaal op de uitslaapkamer voelde ik wel iets van draaierigheid en was ik erg moe, dus heb ik eventjes mijn ogen dichtgedaan.
Na ongeveer een uurtje kreeg ik van de arts het verlossende woord: er waren vier mooie eicellen gevonden! De arts was hier zelf erg content mee, aangezien ze bij de echo vlak van tevoren toch niet heel hoopvol was, gaf ze aan.
Ook de wensouders, Maarten en ik waren blij. Vier eicellen was niet het aantal dat we van tevoren gehoopt hadden, maar het gaf toch zeker nog een reële kans op een zwangerschap! Na afloop hebben we nog even met zijn vieren geluncht. Het voelde dubbel, want voor mij zat het er nu op, maar de wensouders gingen nog een spannende periode tegemoet.
Ik ben die middag verwend met een heerlijke fles port en lekkere kaasjes (hmmm) en een prachtige, ontroerende kaart. De woorden die daarop staan, hebben me zó geraakt. Ik krijg het er nog warm van, als ik daaraan terugdenk.
Wachten, wachten, wachten
En toen begon de periode van wachten, wachten en nog meer wachten. Nu is wachten niet mijn sterkste kant, maar ik deed mijn best, haha. Ondertussen hebben wij, maar met ons nog heel veel anderen, heel wat kaarsjes gebrand in de hoop dat er een paar prachtige embryo’s zijn ontstaan.
Op dinsdag 12 januari was daar het antwoord; er van de vier eicellen waren er twee rijp genoeg voor bevruchting en van de twee geïnjecteerd eicellen is er één uitgegroeid tot embryo.
Één.
Dat is eerlijk gezegd toch wel een teleurstelling. Voor mij, maar voor de wensouders al helemaal. Natuurlijk, een kans is een kans, maar dat alles nu van deze ene embryo afhangt, geeft toch wel behoorlijk wat meer druk en stress.
Maar goed, deze embryo zag er prima uit, dus als alles goed zou verlopen de dagen daarna, zou op vrijdag 15 januari de terugplaatsing zijn. De daaropvolgende dagen waren zenuwslopend, maar gelukkig kon de terugplaatsing doorgaan. Een mooie vijfdaagse blastocyste werd teruggeplaatst in de baarmoeder van de wensmoeder.
Nu was het een kwestie van heel veel duimen draaien, kaarsjes branden en hopen dat deze Emmy zich ontwikkelt tot een prachtig minimensje.
Het verlossende woord…
Op woensdagavond, 27 januari, ging mijn telefoon. Een inkomend videogesprek van de wensmama. Stiekem dacht ik al dat dat wel een positief teken moest zijn… en ja hoor!
Een prachtige KNALTEST!
Het is gewoon gelukt… ze is zwanger!
Als alles goed mag blijven gaan, mogen de wensouders over acht maanden hun kleine wondertje in hun armen sluiten. Intens blij zijn we allemaal.
Wat een prachtige afsluiting van dit avontuur met hoge pieken en diepe dalen. Het was een ware rollercoaster, maar het was het allemaal 100% waard. De kilometers rijden van- en naar Leiderdorp (2000 km om precies te zijn), het prikken van de hormonen, de spanning, het wachten, de punctie… alles.
Ik zo het zou weer overdoen.
Ik lieg niet als ik zeg dat dit hele traject één van de mooiste dingen is die ik in mijn leven heb mogen doen.
Dit was voorlopig mijn laatste blog over mijn eiceldonatie-avontuur. Ik hoop ontzettend dat ik hiermee heb bijgedragen aan het doorbreken van het taboe dat heerst over eiceldonatie, dat ik hiermee wat bekendheid heb mogen geven aan eiceldonatie en dat ik potentiele donoren, al is het er maar één, heb mogen inspireren.
Liefs, Melany
Geef een reactie