Zaterdag 2 januari, 15.30 uur. Op de automatische piloot rijd ik naar huis. Anderhalf uur mijn blik op oneindig en mijn hoofd vol gedachten; teleurstelling, ongeloof, verwarring, schuldgevoel en toch ook nog ergens een sprankje hoop. Ergens vaag hoor ik door mijn gedachten heen op de radio ‘rollercoaster’ van Danny Vera voorbij komen. Pff.. zeg dat wel zeg.
Sinds mijn vorige blog zijn we weer een aantal weken verder en er is veel gebeurd. Ik heb de uitslag gekregen van het bloedprikken, ik ben gestart met de hormonen en er zijn inmiddels drie echo’s geweest. Tijd voor een update.
Bloeduitslagen
Op donderdag 10 december werd ik gebeld door onze arts van MCK Leiderdorp met mijn bloeduitslag. Goed nieuws, mijn hormoonwaarden lagen allemaal keurig binnen het gemiddelde. Dat betekende dat niets ons meer in de weg stond om te starten, dus op naar de uitgangsecho op 23 december!
Uitgangsecho en starten met de hormonen
Woensdag 23 december was het eindelijk zover. Stiekem had ik al best heel lang toegeleefd naar dit moment, na zo lang nadenken, vele gesprekken en veel kennis opgedaan te hebben. Ik hoefde maar eventjes te wachten in de wachtkamer. Om 12 uur had ik officieel de afspraak, om 1 minuut over 12 was ik aan de beurt en om 6 minuten over 12 stond ik alweer buiten. De echo zag er prima uit, voldoende follikeltjes te zien in beide eierstokken. Goed nieuws dus! Ik mocht na de echo meteen door naar de apotheek waar een tas vol met spuitjes en prikpennen op me aan het wachten was.
Vol vertrouwen en met goede hoop heb ik nog even samen met ‘mijn’ wensmoeder een lekkere koffie to go gedronken bij de Starbucks bij het MCK om de hoek. In de stromende regen en tussen de uitlaatgassen, maar dat maakte niets uit. De koffie was lekker en ons humeur was zonnig. Daar ging het om.
De eerste prik
Diezelfde avond om stipt 21.00 uur heb ik mijn eerste prik gezet; 150 eenheden Gonal F. Ik vond het best spannend, vooral of ik het wel goed zou doen. Na twee keer de gebruiksaanwijzing helemaal doorgenomen te hebben besloot ik dat het vast wel goed zou komen, dus daar ging ik dan. En eerlijk? Het viel me eigenlijk best wel mee. De hormonen zitten in een soort diabetespen met een héél fijn naaldje, dus het prikken ging erg soepel en ik voelde het amper. Mijn wensmoeder was ondertussen al een aantal dagen aan het spuiten met Decapeptyl om haar eigen hormoonhuishouding plat te leggen en ze slikt drie keer per dag tabletjes om haar baarmoederslijmvlies mooi te laten opbouwen.
Van één prikje per dag, naar twee prikjes per dag
Vanaf prikdag vijf, dus 27 december, prik ik naast de Gonal F ook nog Fyramedel. Dat is een hormoon dat ervoor zorgt dat mijn eisprong niet te vroeg gaat plaatsvinden. Dat is erg belangrijk, anders kunnen ze geen punctie meer doen. De Fyramedel is wel wat gemener om te prikken. Het zit niet in zo’n fijne prikpen als de Gonal F maar het is echt een spuitje. De naald is ietsje dikker en de vloeistof prikt wat als ik het in mijn buik spuit. Na een paar minuten trekt dat nare voel gelukkig alweer weg. Mijn wensmoeder gaf me als tip om de vloeistof heel langzaam in te spuiten, dit blijkt goed te werken want de dagen daarna heb ik nog maar weinig last van de Fyramedel.
Follikelmeting 1
Na één week prikken had ik op 30 december om 09.30 uur mijn eerste follikelmeting en de wensmoeder direct daarna haar eerste meting van het baarmoederslijmvlies. Dat betekende zeker om 07.30 uur in de auto, aangezien ik ook rekening wilde houden met eventuele files. Die files waren er niet gelukkig, dus ik draaide ruim op tijd mijn auto op de parkeerplaats van het MCK. Vlak voordat ik naar binnen ging, sprak ik nog eventjes met mijn wensmoeder die er ook al was. We waren beiden wat zenuwachtig; toch spannend of de hormonen hun werk goed hebben gedaan. Ik voelde zelf aan de rechterkant wel wat groeien dacht ik, links voelde ik nog niets.
Al snel was ik aan de beurt en mocht ik in de echokamer achter het gordijn mijn broek en onderbroek uitdoen en daarna in de stoel gaan liggen. Ik had een arts die ik nog nooit eerder had gezien, maar ze was heel lief. Een voor een kwamen beide eierstokken in beeld. Eerst rechts; daar was een mooi aantal van 6 groeiende follikels te zien en nog een paar kleine follikeltjes. Daarna links, daar gebeurde nog weinig qua groei. Er waren wel follikels te zien, ongeveer 10, maar ook allemaal nog onder de 10mm, dus nog te klein om mee te tellen voor de punctie. Maar oké, dit was pas de eerste follikelmeting, het kan nog alle kanten in gaan. Drie dagen extra prikken en op 2 januari follikelmeting 2, was de conclusie. Het baarmoederslijmvlies van de wensmoeder zag er overigens top uit, heel erg fijn. Positief gestemd hebben we al lopend door Leiden nog twee cappuccino gedronken en ben ik daarna weer naar huis vertrokken.
Follikelmeting 2
De drie extra dagen prikken vielen me erg mee. Oké, het was langer dan vooraf gedacht, maar misschien was het ook wel heel naïef om te denken dat alles meteen na één week prikken al perfect zou zijn. Ik heb gelukkig weinig last van bijwerkingen. Iets eerder moe dan normaal en ik heb één avond wat hoofdpijn gehad, verder niets. Ondertussen had ik ook het gevoel dat ik aan de linkerkant wat voelde groeien, dus vol goede moed en vertrouwen ging ik 2 januari weer terug naar Leiderdorp voor de tweede follikelmeting.
Weer een andere arts had ik vandaag, maar wederom een schat van een vrouw. Op het scherm kon ik meekijken hoe de follikels gegroeid waren, maar al snel kwam ik er achter dat dat heel erg tegenviel.
Eerst was mijn rechter eierstok aan de beurt: “een, twee, drie follikels boven de 10mm, waarvan één van 16mm. Daarnaast is er nog één van bijna 10mm”. Wacht eens even… maar drie boven de 10mm??? Afgelopen woensdag waren het er nog zes. Wat een teleurstelling.
Daarna was de linkerkant aan de beurt: één follikel boven de 10mm.
Dat was het.
Die moest wel even landen moet ik eerlijk bekennen. De arts gaf aan dat er bij de punctie waarschijnlijk vier tot vijf follikels kunnen worden aangeprikt. Het minimale aantal waarbij ze een punctie doen is vier follikels, maar eerlijk is eerlijk, het is wel een gok. Want bij het aanprikken van de follikels zijn we er nog niet. Het is niet zeker dat in elke follikel ook daadwerkelijk een rijpe eicel zit. En de volgende vraag is dan of alle gevonden eicellen bevrucht kunnen worden en mooi doordelen. De kans bestaat dat er dan wel heel weinig overblijft om in te kunnen vriezen.
De arts nam gelukkig alle tijd om mijn vragen te beantwoorden. Ik prik nu in ieder geval nog drie dagen door, tot dinsdag 5 januari. Dan heb ik om 07.40 uur de derde follikelmeting (poeh, dat wordt vroeg opstaan!) en hebben mijn wensouders in de avond een belafspraak met onze vaste arts. Dan wordt de beslissing genomen wat te doen. Er zijn een paar opties:
-de punctie plannen en hopen op het beste (er zijn namelijk wel succesverhalen, ook met weinig follikels);
-de poging afbreken en wanneer mijn menstruatie doorbreekt een nieuwe poging opstarten met een hogere dosering van de hormonen;
-de punctie plannen en wanneer het resultaat tegenvalt daarna alsnog een nieuwe poging doen met hogere dosering van de hormonen.
Teleurgesteld in mijn lijf en verward loop ik naar buiten. Dit had ik oprecht niet verwacht, hoe naïef dat misschien ook is. Alles zag er op voorhand zó goed uit. Daarom baal ik des te meer denk ik.
Ik heb na de echo nog met de wensmoeder afgesproken om te lunchen, maar ik zie er tegenop om haar dit vervelende nieuws te vertellen. Voordat ik richting de brasserie vertrek waar we hebben afgesproken, stuur ik haar alvast een berichtje om haar te vertellen hoe de echo geweest is.
Ik baal. Zij baalt. Ergens wel fijn dat we elkaar nog even in real-life hebben gesproken vandaag om het er over te hebben. Veel om over na te denken, veel om te verwerken. Na de lekkere lunch stap ik weer in de auto.
Op de automatische piloot rijd ik naar huis. Anderhalf uur mijn blik op oneindig en mijn hoofd vol gedachten; teleurstelling, ongeloof, verwarring, schuldgevoel en toch ook nog ergens een sprankje hoop. Ergens vaag hoor ik door mijn gedachten heen op de radio ‘rollercoaster’ van Danny Vera voorbij komen. Pff.. zeg dat wel zeg.
Één ding is zeker. We geven niet op. Niet als het aan mij ligt.
Wordt vervolgd…
Liefs van Melany
p.s. benieuwd naar mijn eerdere blogs? Mijn eerste blog hier te vinden en mijn tweede blog hier.
Geef een reactie