Hallo allemaal,
Wij kunnen het nog steeds amper geloven, maar wij mogen na nog 3,5 jaar geduld nu 10 weken zwanger zijn van ons 2e kindje. Wat er allemaal aan vooraf ging:
8 april 2005 ben ik getrouwd met de liefste (en knapste) boer Corné. Wij waren toen 24 en 23 jaar en ik werkte fulltime en Corné studeerde nog aan de Hogeschool in Dronten. Onze kinderwens was er toen al wel, maar praktisch gezien kwam het nog niet lekker uit. In 2008 na een weekendje samen weg (dat is echt lang voor een boer, vrijdagavond laat weg, maandagochtend vroeg thuis) hadden we besloten “de deuren open te zetten” . Samen een kindje, opgroeiend op de boerderij, in een overalletje aan de hand van papa, met de trekker de koeien uit het land halen, spelen in het hooi. Na ongeveer 2,5 jaar geen resultaat gingen we langs de huisarts om te vragen wat we kunnen doen. Hij nam ons meteen serieus en we werden doorverwezen naar de gynaecoloog. Na bloedonderzoek, spermaonderzoek en HSG is er niets uitgekomen. Alles was goed. IUI hadden we ondertussen als mogelijkheid in gedachten genomen en ook besproken met de gynaecoloog. Na een HSG krijg je een periode wachttijd, want als vrouw ben je dan super vruchtbaar. Maar ook in die periode helemaal niets. Onze kinderwens werd ondertussen wel een “ding” en de 30 waren we al een tijdje gepasseerd. En de onderzoeken gingen ons ook niet in de koude kleren zitten. Ongeveer driekwart jaar later kwamen wij weer terug bij de gynaecoloog en gingen we de 1e stappen voor de IUI bespreken. Hoe, wat en wanneer. We konden meteen beginnen, eerst een paar dagen hormonen prikken en dan de inseminatie. Ik wilde graag geen hormonen. Ik kon al niet goed tegen de pil, dus zag een hormoonbehandeling al helemaal niet zitten. En meteen van start, het zou nu echt gaan gebeuren. Toen vloog het me op dat moment aan en heb toen besloten om nog een maand te wachten en er dan voor te gaan. Dan had ik me helemaal ingelezen en voorbereid en zou ik voor me gaan accepteren dat dit onze weg moet zijn……………… Maar zover heeft het nooit hoeven komen, want in het maandje wachttijd werd ik zwanger! Na een geweldige zwangerschap en een bevalling volgens het boekje (als iemand een positief bevallingsverhaal wilt, dan mag je altijd contacten) werd onze Cas geboren. Na precies 4 jaar wachten werd ons geduld beloond met een prachtige zoon. En toen……..
Na 1,5 jaar, wij waren ondertussen 33 geworden, zetten we de deuren open voor een tweede kindje. We hadden van te voren afgesproken, wanneer het niet mocht lukken, we gaan niet meer de medische molen in. Eigenlijk gingen we vrij positief deze weg in, Cas is op de natuurlijke manier verwekt en misschien is er in mijn lichaam iets in gang gezet dat een 2e zwangerschap sneller zou kunnen gaan. Maar na ong 2 jaar weer helemaal niets. Zou er toch wat mis zijn met ons? En het werd weer een “ding”. We hebben een zoon, we zijn toch tevreden. Meer dan gelukkig is zelfs beter gezegd. Echt, maar een 2e kindje is ook zo gewenst. En ik hoefde de wens nog niet los te laten, want we waren nog “maar” 35 jaar. Toen kwam Corné in contact met Melany Brunings via Facebook. Via haar en haar blogs, pagina’s en dergelijke kwamen we erachter dat onze babywens helemaal niet gek is en dat er velen zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Door het lezen van tips (velen waren helemaal niet van toepassing voor mij) over vruchtbaarheidsverbeteringen en voeding ben ik op bepaalde dingen gaan letten.
En nu, 3,5 jaar later na de 2e deuropening mogen we weer zwanger zijn! Misschien wel door een gelezen tip, wie weet. We zijn nu precies 10 weken onderweg, begin november uitgerekend. We zijn er erg vroeg bij, maar we hebben een positieve echo en iedereen mag het weten. Onze zoon Cas is nu 4,5 jaar. Hij zal 5 jaar zijn als de baby komt, maar hij is al echt grote broer. Wat is hij trots en dankbaar!
We hopen en bidden dat alles goed mag blijven gaan, maar wij hopen en bidden ook voor jullie allemaal. Wij geloven in wonderen, want wonderen gebeuren nog steeds!
Groeten van Belinda, Corné en Cas.
Geef een reactie