Hallo allemaal! Hierbij weer een nieuwe blog, waarin we vertellen over de eerste twee dagen van onze tweede Cyprus reis (Cyprus 2.0)!
Het was weer zover, we gingen onze volgende reis naar Cyprus maken! Al vroeg in de ochtend werden we door Milan’s en Annet’s vader naar het vliegveld gebracht. Deze keer hadden we een directe vlucht geboekt van Schiphol naar Larnaca, op het zuidelijke (Griekse) deel van Cyprus. Hierna moesten we nog drie kwartier met de auto om naar het noordelijke (Turkse) deel van Cyprus te reizen, waar we wederom verbleven en zouden worden behandeld. Deze directe vlucht was zoveel fijner. Geen lange/ongunstige overstaptijden meer. En toen we arriveerden, stond de auto al klaar om ons op te halen, dus “sit back and relax”. Dit was anders dan de vorige keer, omdat we toen met een overstap in Istanbul op het vliegveld van het noordelijke deel landden. We hadden toen niet voor deze directe vlucht optie gekozen omdat we gekke onduidelijke berichten hierover op internet lazen en ook geen eenduidige informatie van de ambassade hadden gekregen over het oversteken van de grens van Zuid- naar Noord-Cyprus. Hiervan was achteraf niets waar: je kon makkelijk de grens over in de auto met je paspoort of ID-kaart. Deze grensoversteek voor auto’s is net buiten het centrum van de hoofdstad Nicosia/Lefkosa. Deze hoofdstad is overigens ook doormidden gesplitst en verdeeld tussen de twee landen Griekenland en Turkije. We moesten alleen wel wat lang wachten omdat er veel auto’s stonden. Het zag er bijzonder uit, want tussen de twee grensposten is een heel stuk niemandsland: de zogenaamde VN-bufferzone.
We kwamen laat in de middag aan in ons oude vertrouwde Dome hotel in Kyrenia/Girne, waar we de vorige keer ook waren verbleven. Dit hotel was ons goed bevallen, hoewel we ook wel gezocht hadden naar andere hotels. Toch viel onze keuze weer op het Dome hotel, omdat de locatie perfect is zo aan de zee en op loopafstand naar het stadscentrum. Er zijn weliswaar veel resorts die ons wat leuker leken, maar deze waren allemaal “in the middle of nowhere”. Na rustig onze spullen te hebben uitgeruimd en na een dutje was het alweer etenstijd. Daarna hebben we nog een klein rondje door het centrum gelopen en gingen we gauw lekker terug naar de hotelkamer, want de volgende dag was alweer een belangrijke dag!
Het was namelijk tijd om voor het eerst naar de nieuwe kliniek te gaan, voor de echo van Annet. De chauffeur stond ons om 10.00 uur op te wachten bij het hotel. We waren erg nieuwsgierig, maar ook wel een beetje nerveus, over hoe deze nieuwe kliniek ons zou bevallen. We hadden maar één foto gekregen van Nicole en ze zei dat ze er nog niet meer had, terwijl we van de vorige kliniek een hele website met foto’s konden bekijken. Als dat maar geen slecht voorteken was… Ons was verteld dat de nieuwe kliniek op 5 minuten rijafstand van onze vorige kliniek, Kolan British Hospital, zou liggen. Toen we de hoofdstad binnenreden, konden we het Kolan al zien liggen, maar we sloegen af in tegengestelde richting en gingen dieper en dieper de stad binnen. Het was zeker langer dan 5 minuten rijden, eerder 10 minuten van de vorige kliniek af. We konden ons even niet voorstellen dat hier midden in de stad een IVF-kliniek zou liggen. Maar toen waren we er opeens. Met enige verbazing keken we toch aan tegen een modern gebouw en binnen zag het er ook heel netjes en clean uit. We werden verzocht om plaats te nemen. Na 5 minuten kwam Nicole ook binnen. Haar ontmoetten we dus voor de eerste keer, want de vorige keer was ze nog met zwangerschapsverlof. Ze was erg vriendelijk en bracht ons naar de 5de verdieping van het gebouw, dat fungeerde als een soort polikliniek. Daar zag het er ook erg mooi uit, eigenlijk veel beter dan de vorige kliniek (die ook wel prima was, maar veel ouderwetser). Op een kantoortje dat speciaal was ingericht voor hen maakten we nog verder kennis met Nicole terwijl we wachtten op Dr. V. die nog bezig was.
Toen konden we door naar het kantoor van Dr. V. Hij was erg vriendelijk en maakte ook af en toe wat grapjes, wat goed tegen de spanning werkte. We kregen een goed gevoel bij hem, door zijn vriendelijke, deskundige houding en goede Engelse taalgebruik. We legden alle medicatieschema’s naast elkaar en spraken de behandeling nog eens door. Zoals we al eerder vertelden, hield Dr. Vedat rekening met de mogelijkheid dat we misschien wel de dag erna de punctie konden gaan uitvoeren. Annet zou dan wellicht een dag minder hormonen hoeven te injecteren. Zijn ervaring was namelijk dat eicellen soms sneller rijpen dan gemiddeld en dat het dan beter is om ze een dag eerder al te oogsten. Om te zien hoe dit in ons geval zou zijn, maakte hij een echo bij Annet. Maar toen Dr. Vedat eenmaal de eicelfollikels had opgemeten via de echo, bleken er pas 2 eicellen een juiste grootte te hebben (zoals op die rijpingsdag de bedoeling was). De overige follikels waren nog steeds aan de kleine kant. Dat was wel even slikken! Dus niet te snel rijpend, maar juist wat te langzaam… Wat nu?! Dr. V. ging flink aan het rekenen. Hij besloot dat we de eicelpunctie juist beter een dag later uit konden voeren dan oorspronkelijk gepland. Zo was er meer tijd om de rijping te voltooien. Dit betekende dus ook dat Annet nog een dagje langer de hormonen zou moeten gaan spuiten (en ook ging de dosis iets omhoog) om haar eicelfollikels verder te stimuleren, in de hoop dat deze zich beter zouden ontwikkelen. Het was wel even heftig om zoveel veranderingen op dat moment te verwerken. Maar goed, we konden de gedachtegang goed volgen en vonden het fijn dat het allemaal zo goed en gepersonaliseerd werd gepland. Gelukkig was het ook allemaal goed mogelijk, omdat we de vluchten enigszins ruim hadden gepland, ook die van Carla. We spraken af om over 2 dagen (de dag van de oorspronkelijke eicelpunctie) nog een extra echo uit te voeren. Erg spannend dus, maar Dr. V. had er wel vertrouwen in dat er meer eicelfollikels de juiste grootte zouden krijgen, terwijl deze 2 tegelijkertijd niet te groot zouden worden. We konden niet meer doen dan afwachten. Het was fijn in ieder geval het gevoel te hebben dat we het maximale uit onze situatie zouden gaan halen.
Om bij te komen na dit eerste, intensieve kliniekbezoek besloten we even lekker van de zon te genieten en bij het zwembad van het hotel alles te laten bezinken. Het weer was redelijk goed en we konden enkele uurtjes in korte broek van de zon genieten. De volgende dag was het alweer dag 3!
Volgende week vertellen we verder.
Lees de blogs van WENSVADERS (Milan & Pieter) op www.wensvadersnederland.nl.
Geef een reactie