Vorig jaar schreef ik mijn eerste blog over mijn kinderwens, ik ben pas 23 maar in mijn geval heeft de kinderwens ietwat meer voeten in aarde en loop ik soms een beetje vast. Zoals ik al schreef in mijn laatste blog “Mijn situatie dwingt mij de kinderwens op een andere manier te benaderen dan de meeste mensen”. 

“Wil je hem ook even vast houden?”, vraagt een vriendin. “Hij slaapt net zo lekker, ‘t is ook zo wat als hij wakker wordt“, zei ik. Dit om niet mijn emotie weer op wekken dat bij mij speelt met betrekking tot mijn eigen kinderwens. Vanaf afgelopen maart dit jaar, ben ik volgens de wet officieel man en niet meer wensmoeder in de ogen van anderen. Dit is hoopvol maar anderzijds ook erg moeilijk.

In het VUMC te Amsterdam vroeg men mij weer hoe het zat met mijn kinderwens en of ik overwoog eicellen te laten invriezen. Mijn keuze herin staat nog niet vast o.a. om feit dat ik op dit moment niet kan voorzien of ik binnen een x aantal jaar de stabiliteit heb waarin een kind kan opgroeien. Daarbij komen nog andere feiten, alleen al een geschikt huis, een partner en financiële ruimte. Ik liet me informeren over het invriezen van eierstokweefsel maar gezien deze behandeling nog experimenteel is, twijfel ik nog over mijn keuze dit te laten doen. Voor mijn gevoel worden mijn kansen tot vaderschap steeds kleiner ondanks alle bijzondere mogelijkheden die er bestaan.

“Je bent 23, maakt je niet druk”, zeggen de meeste mensen uit mijn directe omgeving. Daarin mis ik begrip en voel ik eenzaamheid in het delen van mijn gevoelens die ik heb met betrekking tot mijn kinderwens. Begrijp me niet verkeerd; ik ben gek op kinderen en werkte zelfs een tijd lang met kinderen. Het werken met kinderen gaf me voldoening en hielp me mijn kinderenwens beter te kunnen relativeren.

Inmiddels zit ik een jaar aan de testosteron, mannelijke hormonen dus. De enige zekerheid is dat ik steeds meer vermannelijk. Een man wordt voor mezelf, een man wordt voor het aangezicht van de maatschappij. Super fijn, maar anderzijds vraag ik mezelf af of dit mijn kinderwens niet nog complexer maakt? Toch zal ik binnenkort echt een keuze moeten maken ten aanzien van mijn kinderwens maar tot nu zijn onzekerheid, verdriet en twijfel de meest overheersende gevoelens en moet ik ondanks mijn altijd positieve spirit erkennen dat ik het niet weet. Ik weet niet hoe het verloop naar vaderschap zal zijn en ik niet weet wat te toekomst gaat brengen.

Liefs,

Sem

Meer informatie over genderdysforie vind je hier.

Sharing is caring!