Wij hebben een bijzonder liefdesverhaal, daar kan ik wel mee starten. De liefde ontstond in Nederland en ik vroeg hem of hij zo gek was om met mij mee te gaan naar Australië. Ik had huis en haard namelijk verkocht, mijn baan opgezegd om eens een poosje te gaan ontdekken wat ik echt wilde in het leven.

We hebben nog een paar maanden samen anti kraak gewoond in Zutphen en in januari 2019 vertrok ik. Allereerst vertrok ik 6 dagen alleen naar Bali, een spirituele plek en een plek om tot rust te komen. Ik heb daar een sjamaan opgezocht en die man vertelde mij dat mijn partner en ik een 50/50% kans hadden zwanger te raken. Hij zei letterlijk “ik wil je geen valse hoop geven, maar het is niet goed.” Ik weet nog dat ik dacht “ja hoor, hoe kan die man dat nou weten?” Achteraf toen de boodschap ‘onvruchtbaar’ binnenkwam schoot het kippenvel op mijn rug. Zou die sjamaan toch gelijk hebben gehad? En wie gaf hem dan die boodschap?

Het was een bumpy ride maar na twee maanden iedere dag videobellen landde de liefde van mijn leven in central Queensland, Emerald. We hebben een fantastische reis gemaakt van vijf maanden en besloten terug te keren met als doel emigreren naar Australië. In juli 2019 kwamen we terug en vrij snel hadden we ons leven hier weer opgepakt, en werden de emigratieplannen uitgewerkt samen met het visum bureau.
Ik was al sinds januari 2019 gestopt met de pil en ondanks het opletten rond de ovulatie, werd ik iedere maand ongesteld. Dit gevoel maakt me onrustig. Want in het verleden kampte ik jarenlang met een depressie en boulimia. Ik had het idee dat er iets niet klopte, misschien had ik iets kapot gemaakt? Dus met lood in mijn schoenen ben ik naar de huisarts gegaan. De huisarts vond dat we eerst maar moesten blijven oefenen. Ik heb tranen met tuiten gehuild en aangegeven dat ‘het niet goed voelde’. Daarbij was Roel in een eerdere relatie ruim 14 jaar bezig geweest om kinderen te krijgen, tot zijn grote verdriet zonder resultaat en zonder aantoonbare oorzaak.
Ik heb de huisarts gesmeekt of ze alsjeblieft een bloedtest wilde afnemen, voor mijn geruststelling. De volgende dag werd ik gebeld. Ik zou hoogstwaarschijnlijk chlamydia in het verleden hebben gehad, en dit zou kunnen leiden tot onvruchtbaarheid, aldus de huisarts. Ik werd direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. En vanaf dat moment zaten we in de medische molen.
Een emotioneel slopend proces waarin we tussen hoop en vrees heen en weer zijn gesmeten. Termen als vroegtijdige overgang, te weinig eicellen, 0 zaadjes en mijn partner die ongeneselijk ziek zou zijn waren verklaringen die we kregen van diverse specialisten. Met die laatste boodschap sloten we op 30 december 2019 af. Voor ons beide was het emotioneel want zijn angsten kwamen boven, hij wilde het niet nog eens aangaan en bovenal wilde hij mij niet verliezen. Ik daarentegen raakte gefrustreerder dan ooit. Want als ik gewoon rond mijn ovulatie een kroeg in zou gaan en me zou laten ‘bevruchten’ konden we toch gewoon een kindje krijgen? Of een spermadonor zoeken? Ik was in alle staten en mijn wereld draaide alleen maar om het ‘krijgen’ van een baby. Gelukkig na veel praten met hem en mensen uit mijn omgeving, kwam ik weer tot mijzelf.

We hebben het een poosje gegeven en hebben vervolgens de doorverwijzing naar het Radboud UMC geaccepteerd. Hier begonnen we opnieuw met datgene wat ze in Apeldoorn hadden gedaan. Door de corona pandemie was het wachtproces langer, maar eenmaal daar werden we hartelijk ontvangen. We konden onze ogen niet geloven want wat bleek, er waren misschien wel mogelijkheden door een PESA of TESA ingreep bij mijn partner. Wanneer de PESA tot geen resultaat zou leiden dan zou de TESA direct daarna kunnen plaatsvinden. Mijn partner heeft even getwijfeld want een prik in je ballen of mogelijk een intensere ingreep, was even een drempel.
Na maanden werden we uitgenodigd en mijn hand is fijn geknepen! Maar wat deed die het goed! Er werd direct geroepen dat er veel bewegend zaad werd gevonden en ik mocht onder de microscoop kijken. Het leken allemaal kikkervisjes! Ze bewogen snel en sommige langzaam. Vanaf dat moment voelde ik dat het goed ging komen! Sterker nog vanaf dat moment werd na maanden onzekerheid, twijfel en vervelende boodschappen – plaats gemaakt voor hoop.
Vanuit het Radboud werden we terug verwezen naar Apeldoorn t/m de eicelpunctie. Men had ons niet verteld dat we terug moesten en als we toch in het Radboud wilde blijven dan kwamen we achterop de wachtlijst. Oh ja en de wachtlijst was dicht voor onbepaalde tijd i.v.m. de corona crisis. Feitelijk hadden we dus geen keus was ik van mening. Ik heb mijn ontevredenheid uitgesproken naar het Gelre en zij beloofden beterschap.

Na weken werden we uitgenodigd bij de verpleegkundige voor de prikinstructie. De beste medewerker gaf aan dat ze haar dag niet had, en dat heb ik gemerkt. Alle gruwel verhalen ben ik op gewezen, en ik raakte lichtelijk in de stress. Wilde ik dit dan echt aangaan? Ik had zoveel vragen… “Mevrouw als u er geen vertrouwen in heeft kunt u beter stoppen.” Nou ik krijg niet iedere dag mijn lijf vol hormonen en een eicelpunctie met een grote naald, lijkt me niet bepaald een feestje. Ik wist zelf dondersgoed dat er geen weg meer terug was maar de spanning en emoties mochten er zijn.
Door corona mochten er maar 3 vrouwen per keer starten, dus onze geduld werd verder op de proef gesteld. Ik besloot het naast me neer te leggen en de focus te leggen op ons huis, werk, de opstart van mijn eigen bedrijfje en ontwikkelde een hobby. En juist op het moment dat ik de rust had gevonden kregen we het verlossende telefoontje. We mochten beginnen met hormonen spuiten. Samen hebben we uit blijdschap door de woonkamer gedanst.
Tien dagen later mocht ik beginnen met de hormonen spuiten. Ik ben inmiddels op dag 10 en de eerste dagen dacht ik dat het wel meeviel. Maar hoe meer ik binnen lijk te krijgen, des te meer last lijk ik ervan te krijgen. Mijn lontje is korter en ik ben soms wat meer gehumeurd. Mijn vriendje is daarentegen heel lief, en laat mij lekker mijn ding doen.

Vanaf het begin af aan besloten we open te zijn naar onze omgeving maar opmerkingen als ‘tja lastig zeg, je moet hier maar even doorheen’, trek ik persoonlijk nu heel slecht. Ik weet dondersgoed waar wij het voor doen maar soms is het gewoon emotioneel zwaar. Dan kan ik even sippen en mezelf kwellen door vragen te stellen als ‘waarom gebeurt mij dit? Waarom kan het niet gewoon voor 1x gewoon gemakkelijk gaan’ maar net zo snel besef ik mij dat dat niet fair is. De artsen zijn positief, en er is een duidelijke oorzaak namelijk een onvruchtbare partner. Dus ik tel de dagen af dat we de eerste echo krijgen…. En het mooiste van dit alles vind ik dat het misschien niet romantisch is, hoe het is gegaan maar vanaf nu is het bijna zoals elke ‘normale’ zwangerschap. We bereiden ons erop voor en genieten waar het kan van de voorpret! Tot die tijd zijn we samen! En doordat mijn vriendje het al eerder heeft meegemaakt en dit ook de nodige littekens mee heeft gebracht hebben we een afspraak: “
als het over twee jaar van nu, niet gelukt is leggen we ons erbij neer. Dan zijn we samen en jagen we met elkaar al onze dromen achterna.” Waarom? Wij zijn samen van mening dat als het om welke reden dan ook niet mag lukken, wij een andere weg te bewandelen hebben. Maar vooralsnog zijn wij net begonnen en de voorpret ook.

Liefs, Sharon

P.s. stiekem vind ik het best romantisch dat hij straks in de transportkoffer, onze eitjes naar de zaadjes brengt en ze dan hopelijk met elkaar gaan knuffelen! Ik kan niet wachten!

Sharing is caring!