Wachten, wachten, altijd maar wachten… Ik ben het zo BEU!
Het lange wachten tot we zwanger zijn, opgedeeld in kortere periodes van lang wachten tot mijn eitjes eindelijk klaar zijn voor de grote kamikazesprong en dan een steeds te kort wachten tot aan mijn regels. Het wachten op verbetering in mijn cycluspatroon… En ik wil er nog niet aan denken dat een zwangerschap ook nog eens zo vele maanden “wachten” is! (Al denk ik wel dat ik ga kunnen genieten van die speciale tijd). Ik wilde die baby al jaren geleden, toen we hem om praktische redenen nog even uitstelden. Hoe stom achteraf gezien… Ik droomde gisterennacht dat ik een zoontje (van zo’n 3 jaar schat ik) had. Geen moment liet ik hem uit het oog. Hoe rot om uit die droom te ontwaken…

En nu komt daar ook nog het wachten op aanvaarding of afwijzing van ons bod op een bouwgrond bij. Al 11 dagen voorbij, nog 9 dagen te gaan. Al bijna 2 jaar zijn we op zoek naar een leuk en goedgelegen huisje binnen ons budget. Nu gooien we het over een andere boeg, misschien zijn bouwplannen realistischer. Ik ben het zo grondig BEU al dat wachten. Ik wil naar die toekomst die voorlopig nog buiten bereik is. Alle Mindfulness ten spijt, ik heb soms toch het gevoel dat ik mijn leven “voorbij wacht”. In ieder geval, de maandelijkse korte wachttijd is weer aangebroken. Hopelijk mag ik nu eens iets langer wachten. Ik ben overtuigd vitamine C zuigtabletjes aan het “snoepen” en mijn slaapvoornemens spartaans aan het respecteren. Maar als ik niet snel merkbaar resultaat zie, ga ik toch terug Clomid een kans geven. Mijn geduld begint op te raken…?

 

Lees hier meer blogs van Elle

Sharing is caring!