Ik kwam rustig omhoog, deed mijn schoen aan en nam opnieuw plaats in de rolstoel. Ricardo en ik wenste de kersverse ouders heel veel succes en sterkte en zo vertrokken we naar de auto. Maar toen we het ziekenhuis uitkwamen om naar de parkeerplaats te kunnen was het eventjes tandenbijten bij toename van heftige pijn. Het ziekenhuis is nog niet heel lang geleden verbouwd maar de tegels voor het ziekenhuis is niet ideaal voor rolstoelen en mensen die pijn hebben. Je zit dan eventjes op een spijkerbank! Eenmaal thuis werd bank weer gereed gemaakt als een tijdelijke verblijf van een bed. Ricardo regelde een klein tafeltje waar ik wat dingetje kon neerzetten zonder dat ik tekens voor drinken enzo. omhoog hoefde te komen. Filmpje aan en soms puffend omdat de pijn op hoogtepunt kwam, maar met een reeks films in de favorieten en overladen met liefde en verzorging van Ricardo houd ik het wel de 5 dagen vol tot ik weer op controle moest komen. Eigenlijk werd het met de dag erger met de pijn maar knoopte in mijn oren dat het erbij hoorde. Waarom zal ik eerder bellen! Daar spreekt mijn eigenwijze karakter.
Ricardo moest helaas bij de vervolgafspraak werken en kon geen vrij regelen, dus ik moest zelf naar het ziekenhuis met een lichaam dat eigenlijk niet wilt meebewegen door de heftige buikpijn. Voordat ik vertrok naar het ziekenhuis en 2 dagen voor de testdatum, heb ik stiekem al een testje uitgevoerd. Ik was al een beetje gaan bloeden maar was meer oud bloed dan helder bloed. Ik keek met half vermoeide slaapogen naar de test, zie ik daar nou 2 streepjes? Die wel heel licht is of beeld ik mij dat nu in? Ik liet Ricardo de test zien en hij zag inderdaad een heel vaag tweede streepje. Maar ik ben aan het bloeden dat is nooit een goed teken. Ik vraag zo wel eventjes aan de ivf-verpleegkundige hoe en wat maar zelf konden we het moeilijk geloven en durfde beiden niet zo happy te zijn.
Ricardo gaf me een dikke zoen en vertrok naar werk, het liefst wou ik dat hij meeging. Hoe ga ik die busreis maken en dat ook nog tijdens het spitsuur, als er maar zitplaatsen zijn! Stopte mijn spullen in mijn jaszak zodat ik ook geen tas hoeft te sjouwen en vertrok naar het ziekenhuis.
Ik had zoveel pijn dat een busrit aanvoelde of ik voor de lol elke keer een mes in me buik stak. Ik was natuurlijk veel te vroeg, was eerder vertrokken om de pijn zo dragelijk mogelijk te houden. Voordat ik het ziekenhuis in liep, ging mijn telefoon het was de ivf-verpleegkundige ze vroeg hoe het ging en hoe laat ik een afspraak met haar had. Melde dat ik voor het ziekenhuis stond waarop zij zei “Zal je nog bloed willen prikken? Dan kunnen we kijken hoe alles er voorstaat”. Melde mij aan bij de aanmeldbalie en liep met grote passen naar de afdeling gynaecologie. Voor de afdeling gynaecologie kwam ik de ivf-verpleegkundige tegen met het bloedformulier en bedankte haar en draaide me weer om, om naar de afdeling bloedprikken te gaan. Met tranen in de ogen kwam ik aan en wat was ik blij dat ik eventjes kon gaan zitten, om eventjes de pijn te onderdrukken al lukt dat niet natuurlijk. Ik werd al snel naar binnen geroepen en zo stond ik ook weer buiten. Daar gaan we, poging 2 de weg naar de gynaecologie. Waarom zit dat toch ze ver verstopt in het ziekenhuis?! Bij aankomst was het erg druk dus verstopte me achterin, aan een tafel met de uitzicht op kamer 12 (Fertiliteits-kamer). Even later werd ik vriendelijk naar binnen geroepen, bloedonderzoek was nog niet helemaal binnen. “Zullen we gewoon maar al gaan kijken?”, zei ze. Ze haalde een gynaecoloog erbij om mee te kijken, ik gaf aan dat de pijn flink was toegenomen en dat ik vanochtend toch al stiekem een zwangerschapstest had gedaan en deze heel pril positief was. “OO”, zegt de ivf-verpleegkundige, ”Straks ben je ook zwanger, dat zal geweldig zijn! ”. Alleen ja ik was dinsdag wel begonnen met bloeden dus het kan nog alle kanten op, de gynaecoloog stelde vragen en keek hoe alles erbij lag. We kregen samen een beetje discussiepunt en ik snapte haar ook, wat mijn arts had voorgeschreven had heb ik nog niet ingenomen omdat ik dacht ja wat als ik zwanger ben. Ze legde het uit dat het gewoon veilig gebruikt kan worden. Eenmaal weer aangekleed plofte ik letterlijk op de stoel en dat maakte zichtbaar dat ik veel meer pijn had dan ik zelf toegaf.
Ivf-verpleegkundige verwerkte wat gegevens in de computer en keek mij toen aan en zei ”Het gaat niet he!!” Ik gaf mij niet gewonnen en zei dat het wel ging, ze maakte een nieuwe afspraak voor de controle ”Is dat goed?, antwoord ze”. ” Ja hoor”, zei ik wat onzeker. Waardoor ze mij weer aankeek, ”Ik zie dat het niet gaat weet je kom maar mee ga maar eventjes op een bed liggen in een kamertje ik ga met de gynaecoloog overleggen hoe en wat’. Ik liep haar achterna en ging op het bed zitten even later kwam ivf-verpleegkundige terug met een warm kopje thee en zei; “Ik zie je zo”. Maar ooow dat was zo een verademing, niks is nu beter dan liggen in een bed. Al wis ik in mijn achterhoofd dat dit wel eens een opname kon gaan worden en toen dus belde ik Ricardo op ”Schat je moet naar het ziekenhuis komen, ik denk dat ik moet blijven ze zijn aan het overleggen”. Even later kwam Ricardo binnen en gaf me een zoen ”En?weet je al wat?” ”Nee, ze zijn al een uur aan het overleggen, dit voelt als een opname anders had ik allang naar huis gemogen.” “Dat denk ik ook.” zei Ricardo. Toen kwam de ivf-verpleegkundige binnen, ”Ga je mee naar boven? We vinden het op dit moment het beste dat we je opnemen.” ”Nee!! Echt??” zei ik wat teleurstellend maar had t wel verwacht. Ja knikte ze, niet veel later kwam ze aan met een rolstoel en reden we door naar de verpleegafdeling gynaecologie/verloskunde.
Daar gaan we weer.
Liefs,
Savan
Savanne heeft ook een eigen blogsite.
Geef een reactie