Vervolg.. onze eerste afspraak bij Nij Geertgen
Bij onze eerste afspraak bij Nij Geertgen kregen we eigenlijk 2 opties. Of jullie doen eiceldonatie of je doet het zelf met een korte cyclus en een hogere dosis. We besloten beide opties tegen elkaar af te wegen.
Ik had bij beide puncties elke keer weinig eitjes, maar kon nu een korte cyclus doen, met hogere dosis hormonen, waardoor er meer eitjes zouden mee groeien. Ze waren er namelijk wel, maar groeide elke keer niet mee. Het mooie van deze optie is, dat het mijn eigen DNA zou hebben. Het nadeel hiervan is, dat we niet wisten hoe mijn eicelkwaliteit zou zijn. Als er meer dan 50% van je eitjes afvalt dan weet je dat de kwaliteit niet goed is, maar ik had elke keer zo weinig eitjes, dat dit bij mij lastig is om te bekijken. Uit mijn bloeduitslagen kwam naar voren dat het niet supergoed was, maar ook niet heel slecht. Dus ook deze uitslag maakte het er niet makkelijker op. We hadden wel met de arts besproken, dat als er weer weinig eitjes meegroeien we er een IUI escape van mogen maken en dit dus niet ten koste van onze laatste (betaalde) IVF zou gaan.
Daartegenover staat de optie dat we nu iemand hebben gevonden die voor ons eiceldonatie wil doen en die veel eitjes heeft en waarbij we weten dat ze in het verleden het al heeft gedaan voor een ander stel en er toen ook veel bevruchtingen hadden plaatsgevonden. Het stel waar ze voor had gedoneerd, was na jaren proberen in 1 keer zwanger, door middel van haar bouwsteen. Moet je je voorstellen een vriezer vol met embryo´s van ons, hoe geweldig is dat? 🙂 Zo veel meer kansen.
Bij mij speelde ook mee dat ik niet weer die punctie hoefde te doen. Dit is niet de reden dat ik zou kiezen voor het eiceldonatie maar vond het wel een fijn idee, aangezien ik bij de laatste keer had aangegeven dit nooit meer te gaan doen. Als ik het zelf ga doen, zal ik weer mijn angsten moeten overwinnen want ik heb er echt een trauma aan over gehouden.
Het 2de punt wat voor ons mee telt in de afweging, is dat ik het kankergen (BRCA1) met me meedraag. Dit houdt in dat ik een verhoogde kans heb op borstkanker en eierstokkanker. Mijn eierstokken moeten er uit voor mijn 40ste en voor mijn borsten ga ik elk half jaar op controle. Het betekent dan ook dat er 50% kans is dat ons kind ook gendrager zal zijn.
We wilde toch weten wat de mogelijkheden waren en besloten het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis te gaan bellen, waar ik onder controle sta en die gaf aan dat ik het AMC kon bellen voor meer info hier over. We hadden namelijk 5 jaar geleden ook van alles hierover uitgezocht en toen hadden ze het erover dat ze het gen uit de eicel konden halen. Er was toen weinig bekend over de gevolgen op latere leeftijd en hebben toen besloten dit niet te doen, maar inmiddels zijn we al zo veel jaren verder, dus waren we benieuwd wat nu de mogelijkheden zijn op het gebied van gendrager en IVF. Bij het AMC kende ze de procedure om het gen uit de eitjes te halen niet, maar deden ze wel een embryoselectie, waarbij ze bij alle embryo’s kijken welke het gen heeft en de embryo’s met het gen vernietigen. Dit voelde voor ons niet goed. Het is toch al een embryo en het idee dat ze die dan zouden vernietigen, was voor ons geen optie. Daarnaast had ik al weinig eitjes en werden onze mogelijkheden nog meer beperkt. Ze wilde hier ook geen korte cyclus doen, maar alleen de lange cyclus met de dosis die ik al eerder heb gehad en we hebben na 2 keer toch echt gezien dat ik hierdoor weinig embry’s maak, het idee dat er van de 2 niks over blijft of maar 1, maakt voor ons toch de keuze dat we dit niet willen gaan doen daar. En toen kwam toch die vraag weer, is het niet egoïstisch, dat wij een kindje willen en dat ons kindje misschien gendrager zal zij net als ik? Ik ben toen lid geworden van een fb pagina waar vrouwen zitten met hetzelfde gen en heb de vraag daar gesteld. Er waren er een aantal die de embryo selectie hadden gedaan, maar ook mensen die dit niet hadden gedaan, ondanks dat ze wisten dat ze drager waren. Mijn conclusie uit de zoektocht is, dat als ons kind het gen al zou dragen (want er is ook 50% kans dat ons kindje geen gendrager zal zijn), dat we dan 20 jaar verder zijn voor ons kindje zou beslissen wel of niet te weten dat hij/zij gen-drager is en de controles zou kunnen doen en dan weten ze al zo veel meer op het gebied van kanker en hopelijk hebben ze dan zelfs een medicijn. Deze gedachte gaf ons rust en zou voor ons geen optie zijn om het dan niet nog een keer met eigen eitjes te gaan doen. Het voelde wel fijn om dit nogmaals een keer uitgezocht te hebben.
Wat voor ons ook meespeelde in de afweging is dat onze donor had verteld dat ze chemo had gehad. Ze had voor ze ons had aangeboden, alles laten uitzoeken en na laten kijken of het niet erfelijk was en volgens haar arts kon ze prima eiceldonatie doen. Bij Nij Geertgen, was onze arts hier niet zo heel enthousiast hierover. We begonnen om ons heen te vragen. Ik weet inmiddels door het traject steeds meer over het menselijk lichaam, maar wist niet precies hoe het zat met de eitjes. Ik dacht zelf dat een vrouw eitjes heeft als deze niet bevrucht raken, je ongesteld wordt en de eitjes het lichaam weer verlaten en je dan nieuwe eitjes krijgt. Net als dat het zaad elke 3 maanden weer ververst word bij de man. Maar bij een vrouw ligt dat toch anders. Je wordt geboren met alle eitjes en die draag je dus bij je tot de eitjes op zijn en je in de overgang komt. Dit betekend dat toen onze donor chemo heeft gehad, al haar eitjes (en dus ook de eitjes die wij gedoneerd krijgen) al die maanden het gif hebben gehad. De vraag is nu kan dit wel of geen kwaad voor de eitjes? Volgens haar arts niet en onze arts twijfelt. Ook hierover vraag ik de meningen van vrouwen die ook eicel donatie gaan doen. Ze gaven aan dit zelf niet te doen omdat je te weinig weet over de gevolgen en wat het met het DNA doet.
Na het onderzoeken van alle mogelijkheden, hebben we uit eindelijk besloten dat ik het toch zelf ga doen. Dit hebben we nu ook aangegeven aan de donor. Die super lief reageerde, dat ze het mocht het ons niet lukken als nog voor ons wil doen. Ze zal altijd een heel speciaal plekje in ons hart hebben, ondanks dat we elkaar nog niet hebben ontmoet. We hebben het er wel over gehad om als nog een keer af te spreken. We hebben veel contact gehad de afgelopen maanden via de whatsapp en telefoon, maar dat is toch anders dan dat je elkaar ziet. Ze blijft onze engel, een prachtige, sterke mooie vrouw, die zo iets moois en puurs wil doen. En dat terwijl ze zelf toch erg ziek is geweest en chemo heeft gehad en een herstel hier van. Hoe vaak kom je in je leven zo’n bijzonder persoon tegen die iets zo moois wil doen voor iemand die ze niet kent?…
Ik geloof altijd dat dingen in je leven gebeuren om een reden, ook al weten we soms niet waarom. Ik vroeg me af waarom zij op ons pad was gekomen en vind de gedachte wel mooi dat we zonder haar gestopt zouden zijn. Ik wilde onze 3de poging niet meer doen, met een lange cyclus en nu zijn we bij een privékliniek terecht gekomen, waarbij ze een andere aanpak willen doen. Hierbij is er voor ons een grotere kans dat er meer eitjes meegroeien en we hierdoor hopelijk meer embryo’s zullen krijgen. En dus meer kansen zullen hebben op een kindje van ons samen. Ze zijn het enige ziekenhuis die assisted hatching doen in Nederland. En ook hierover lees ik goeie en hoopvolle verhalen. In Nederland wordt dit niet gedaan maar omdat ze samen werken met het lab in Düsseldorf, kun je aangeven dat je dit wilt laten doen bij hen. Dit maakt voor ons de kans weer groter. Dus ik geloof echt dat ondanks dat we haar eitjes nu niet gaan gebruiken, ze wel op ons pad moest komen en er daardoor voor gezorgd heeft dat we toch de laatste poging zelf gaan doen met mijn eigen eitjes…
Geef een reactie