Het is vrijdag avond en we zitten bij mijn ouders thuis.
We trekken onze jas aan en plots krijgen mijn man en ik een berichtje: ons vriendinnetje is geboren! Dol blij waren we en dit probeerde we zo goed mogelijk voor ons te houden, het was namelijk nog een geheim. Mijn ouders zagen direct dat er wat was maar vroegen niet door toen we zeiden dat het nieuws morgen gedeeld mocht worden. Maar ach, eigenlijk wisten ze het al.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik niet alles meer weet van dat weekend. Ik zal het daarom zo goed mogelijk proberen te vertellen.
Op zaterdag ochtend was het zover en mochten we komen kijken. We hadden al een foto gezien maar om een baby in het echt te zien is natuurlijk heel anders. De baby was klein, puur en vol bewondering heb ik naar haar gekeken. Ik was erg blij en even vergat ik mijn eigen kinderwens en het gebrek aan vooruitgang. Zoals iedere baby dat veel doet ging ook ons nieuwe vriendinnetje weer slapen en zijn wij na een kort bezoekje weer gegaan. Ook de nieuwe papa en mama hebben natuurlijk rust nodig. Gelukkig kregen we de vraag of we op zondag nog eventjes langs wilde komen en dat wilde we graag. Door ons korte bezoek van zaterdag had ik de baby nog niet vastgehouden (wat ik absoluut begreep!) en langzaam bouwde ik een nerveus gevoel op. Ik keek zelfs een beetje op tegen het vasthouden van ons vriendinnetje want ik was bang voor wat ik zou voelen. Het was een lange tijd geleden dat ik een baby had vastgehouden en nu kwam het wel weer erg dichtbij.
Lees hier verder http://rompertjemaat50.blogspot.nl/2015/02/welkom-kleine-baby.html
Geef een reactie