Lieve lotgenoten, graag zou ik iets met jullie delen, iets waarvan mijn bloed nog steeds begint te koken wanneer ik eraan denk…Mijn naam is Naomi en ik ben 25 jaar oud. Ik schrijf graag en deel mijn verhaal om hopelijk mensen die niet weten wat wij meemaken de ogen te openen, maar ook zeker om te laten weten dat anderen in een vergelijkbare situatie niet alleen staan.
Mijn vriend en ik besloten om voor een kindje te gaan. Maar aangezien ik voor mijn beroep met kinderen werk en dus direct moet stoppen met werken wanneer de zwangerschap bevestigd wordt, had ik mijn werkgevers op de hoogte gesteld van onze kinderwens. Dit heb ik gedaan, uit respect naar hen toe, zodat ze zich konden voorbereiden dat ik ieder moment kon uitvallen wegens zwangerschap.
De maanden kropen langzaam voorbij, met elke maand een negatieve test in m’n handen. Ik werd steeds onzekerder en wou toch het zekere voor het onzekere nemen door een bezoekje te brengen aan de gynaecoloog. Mijn gynaecoloog stelde voor om eerst de zaadcellen van mijn vriend te laten onderzoeken. Resultaat van dit onderzoek was prima, dus verwees mijn gynaecoloog ons door naar een fertiliteitsarts.
De fertiliteitsarts stelde voor om te beginnen met cyclus optimalisatie (Clomid nemen, Pregnyl spuiten om de eisprong uit te lokken en vrijen op het moment van de eisprong). Natuurlijk is zo’n fertiliteitstraject niet vanzelfsprekend. Je moet hiervoor heel vaak naar de fertiliteitsarts voor echo’s, bloedafnames,… Net daarom wou ik dit dus ook bespreken met mijn werkgevers, zodat ik alles mooi kon regelen met mijn werk.
Wanneer mijn werkgever hoorde dat ik ging starten met hormonen, sloeg het noodlot toe. Hij wilde, als ik ervoor openstond, een gesprek met mij wat niet werk-gerelateerd was. Ik was wel heel nieuwsgierig, dus wilde ik zeker weten wat hij te zeggen had. Daar had ik wel snel spijt van…
Tijdens dat gesprek vertelde mijn werkgever dat, kinderen die kunstmatig zijn verwekt, altijd wel iets mankeren, zoals een mentale achterstand, (lichte of zware) beperking,… Hij vertelde dat, kindjes die in een lab zijn gemaakt, dat zij absoluut niet gezond zijn en het heel onnatuurlijke manier van voortplanten is. Daar zat ik dan… Met mijn mond vol tanden, niet wetende wat ik hoorde. Ik voelde me echt vernederd.
Ik was toen enkel en alleen ‘maar’ bezig met cyclus optimalisatie, maar vond dit toen al zo lastig. Clomid maakte van mij een ander persoon, ik herkende vaak mezelf niet meer en huilde wel elke dag. Dan kon ik dit allemaal er zeker niet bij hebben.
Na enkele pogingen cyclus optimalisatie zijn we overgestapt naar IUI (kunstmatige inseminatie). Helaas zijn al deze pogingen mislukt en stelde mijn fertiliteitsarts voor om verdere onderzoeken uit te voeren. Uiteindelijk besloot hij een kijkoperatie uit te voeren, zo heeft hij een volledig beeld van mijn buik en kon hij niks over het hoofd zien.
Maar ook dit gaf problemen voor mijn werkgevers. Voor hen voelde het aan alsof ik hen in de steek liet, omdat ik moest herstellen van de operatie en dus even niet kon werken. Zij zagen dit eerder als ”een bewuste keuze”. Na al deze vruchtbaarheidsbehandelingen geraakte ik maar niet zwanger en ik wilde weten waarom. Is dat dan echt een keuze die je maakt om verdere onderzoeken te laten uitvoeren? Een kijkoperatie, is dat dan echt een keuze die je maakt? Waar is hun respect toch gebleven? Ik baalde echt enorm, voor mij voelde dit aan alsof ik helemaal geen steun van hen kreeg. Maar wat zij vonden/dachten, kon me echt niks schelen. Ik ging gewoon door en liet de kijkoperatie doorgaan.
Uit de kijkoperatie is gebleken dat natuurlijk zwanger worden er voor ons niet in zit. De enige oplossing was IVF/ICSI. Dit was toch wel even slikken en ik voelde me als vrouw enorm gefaald. De angst voor wat er te wachten stond was groot, maar we wilden ons niet laten kennen, we startten na mijn herstel onmiddellijk met IVF/ICSI.
Hier zijn we dan ook voor de volle 100% voor gegaan en ik heb geprobeerd mijn werk hiervoor volledig uit mijn hoofd te zetten. Dit heeft gelukkig geholpen, want ondertussen ben ik zwanger via IVF/ICSI! Voor ons was 1 ding duidelijk: OF we bleven kinderloos , OF we kozen voor IVF/ICSI. En dan is mijn keuze snel gemaakt hoor.
Tijdens deze hele donkere periode ben ik zo respectloos behandeld; kreeg ik 0,0% steun van hen, hebben zij het me nog moeilijker gemaakt dan het eigenlijk al was. Verschrikkelijk gewoon, als ik eraan terugdenk… Nu komt het besef dat, mensen die niet in een fertiliteitstraject zitten, echt niet weten waarover wij spreken, niet weten hoe wij ons voelen, niet weten wat er door ons hoofd gaat en dus maar beter kunnen zwijgen in plaats van te (voor- en ver-)oordelen en te kwetsen. Ik ben juist heel dankbaar dat IVF/ICSI bestaat, dat mensen met verminderde vruchtbaarheid toch hun grootste droom kunnen waarmaken en dat is voorlopig het enigste wat telt voor mij.
Ik sluit mijn blog af met een wondermooie zwangerschap, ik ga hier zeker en vast van genieten en onze toekomst kan alleen maar beter en mooier worden! 🙂
Liefs van Naomi en geef niet op!
Geef een reactie