Tja, dat vind ik al een hele moeilijk vraag eigenlijk. Wie ben ik. Mijn naam is Nina en ik ben 40 jaar oud en kom uit Amsterdam. Ik ben zo veel … een blij, positief mens, ik hou van het leven, liefde, delen, genieten en verbinden. Ik geef yogales en ondersteun ouders bij het verlies van hun baby, daarin ben ik terecht gekomen via mijn eigen ervaring. Ik zal beginnen bij waar deze blog voor bedoeld is. Ik ben zo veel meer dan alleen een vrouw met een kinderwens, alhoewel ik jaren heb gehoopt, gehuild, gevochten en gewerkt aan die wens. Nu probeer ik vooral mijn kinderwens niet meer mijn leven te laten bepalen. Maar de wens is er nog steeds en toch lukt het om meer los te laten, maar dat was niet gelukt als ik niet alles wat ik tot nu toe gedaan heb, had gedaan.

Ik heb endometriose, graad zwaar 🙂 toen ik er achter kwam werd er nog niet in graden gesproken. Een miljoen onderzoeken en toen volgde een grote operatie van 6 uur en een half jaar Lucrin spuiten (onderdrukking van bepaalde hormonen waardoor je kunstmatig in de overgang komt), inmiddels 15 jaar geleden. Ik denk pas een jaar of 5 of 6 erna deed ik mijn eerste IVF poging, met mijn eerste man, rondom mijn 31e (32e?) geloof ik, ik weet het niet eens meer precies. Wat ik wel weet is dat ik vrij zeker wist dat ik zwanger zou raken, en dat was ook zo. De verbijstering toen het hartje niet klopte was dan ook bizar groot, dat had ik nou niet bedacht. Wat een verdriet, wat was dat voor slechte grap? Het ene moment nog zwanger en opeens niet meer. De miskraam die volgde duurde geloof ik bijna 3 weken voor alles goed en wel eruit was…

Alle pogingen daarna mislukte, ik geloof dat we 11 embryo’s hadden, uiteindelijk iets van 6 die de ontdooiing overleefde, maar de laatste poging verliep ook nogal wreed. Er waren nog 2 embryo’s en ‘s ochtends aan de telefoon, helemaal ‘hormoon’ed-up’, bleken ze het beide niet te hebben overleefd. Dat was het dan, en uiteindelijk hield ons huwelijk ook geen stand. 35, kinderloos en gescheiden… een nieuw leven voor mij.

Een jaar later ontmoette ik een fantastische lieve man, die net als ik droomde van een gezin. Als arts schrok hij zeker niet van de complicaties rondom mijn vruchtbaarheid, sterker nog hij vond het wel een uitdaging, geheel niet wetende natuurlijk wat het inhield op emotioneel niveau natuurlijk. Geen oordeel, maar dat weet je gewoon niet als je het nog nooit heb gedaan. Maar samen stonden we sterk en eerlijk gezegd merkte ik toen pas hoe alleen ik me in de eerste poging had gevoeld. Tijdens deze ronde IVF bleek ik na de 2e poging in verwachting, een ingevroren embryo, dat kon dus ook. Bij de eerste echo klopte er ook nog een hartje, ik (wij) waren over the moon! Elke echo vond ik spannend, maar elke keer goed nieuws, zelfs al had ik hier en daar wel eens bloedverlies in week 9 en 10, telkens bleek dit kleine kindje heerlijk druk rond te zwemmen in mijn buik. Rond 14 weken durfde ik het dan ook bekend te maken en langzaam steeds meer te dromen van het feit dat het er dan echt van zou komen. Ik zou mama worden, samen ouders, waar ik al van droomde sinds ik een heel klein meisje was. Mijn buikje groeide langzaam, maar na 16 weken plopte er eindelijk wel een klein bolletje uit mijn buik, zoooo trots was ik. Daarna groeide mijn buik gelukkig steeds sneller en zag je mij pronken!

Helaas bij de 20 weken echo zagen ze dat ze (ja het was een meisje, maar dat hoorde we tegelijk met dit vreselijke nieuws) veel te klein was en iets in haar hersenen niet goed leek. Veel onderzoeken volgde en toen een punctie. Terwijl de combinatietest geen afwijkingen had berekend en ik inmiddels net 38 was geworden, (er was dus wel was aangekondigd dat de combitest een afwijkende uitslag had kunnen geven) bleek onze lieve kleine dochter trisomie 18 te hebben. Ik kon het niet geloven. Een embryo wat ingevroren was geweest, sterk ontdooid, als een druktemaker was gaan zwemmen en een hartje dat maar bleef kloppen… De prognose was uiterst hard; eigenlijk geen overlevingskansen, of ze zou nog nog in de buik komen te overlijden of net erna, misschien een paar weken max. Ze was veel te klein, en bleek een open ruggetje, kromme kleine hersenen, en verder geen afwijkingen die wel bij het syndroom hoorde. Ik hoopte natuurlijk dat er nog een wonder was en had tijd nodig. De artsen stuurde aan op afbreking, en ontnamen ons alle hoop (wat op zich “fijn” was, want dan weet je wel waar je aan toen bent), maar ik kon het niet. Ik had tijd nodig om te voelen en te communiceren met dit wezentje, mijn zo gewenste kindje. Samen hebben we veel gepraat, gevoeld, een second opinion gehad. Met lotgenoten gesproken en een dame bezocht die mij kon helpen bij de spirituele kant van deze ervaring. Want voor mij voelde het niet goed om alleen vanuit de medische, rationele kant een beslissing te maken, de hele cirkel mocht belicht en rond gemaakt.

Uiteindelijk was het lastig, aangezien mijn partner ook een medici was om een beslissing te maken die voor ons beide klopte, we wilde allebei namelijk dat het niet zo was, zijn zorg om mij speelde bij hem ook op. En uiteindelijk hebben we echt samen, met de grootste pijn in ons hart ‘gekozen’ voor een tussenweg en is Madelief nog even bij ons gebleven in mijn buik tot en met week 26 en heeft zij daarna nog 5 dagen in een prachtige bak met water in haar kamertje gelegen, voordat zij gecremeerd werd. (De bevalling en het afscheid, laat ik nu even voor de lengte van deze blog achterwege, die waren beide prachtig.)
We waren zo trots op haar, ze was zo ontzettend mooi en bracht zo veel meer dan ik ooit had durven hopen. Gek genoeg, zo veel vertrouwen, zachtheid, liefde, licht en het ouderschap. Ja echt, ook van een dode baby voel je je mama, de mama’s die dit helaas kennen, zullen meteen zeggen ja natuurlijk! Maar je zult je verbazen hoeveel mensen dit niet begrijpen. De maanden erna waren hardcore. Rouw om je kind is niet te beschrijven. Daar heb ik veel tijd voor genomen en doe ik nog, ik zal in deze voorstel blog, daar nu niet te lang bij stil staan.

Na Madelief is er nog een zwangerschap geweest en daarbij klopte wederom het hartje niet. Toen was het op, mijn positiviteit, geduld, hoop, verdriet, verlangen. Ik kon niet meer. We zijn gestopt. Onze relatie was sterk en goed, en toch na een jaar, hebben we liefdevol besloten om toch uit elkaar te gaan, omdat er zo veel individuele processen liepen, we konden het even niet meer samen doen. Ook dat hoort bij rouw. Maar dat was ook rauw, zo veel loslaten. Ergens in de tussen tijd besloot ik mijn baan op te zeggen en te gaan werken voor het bedrijf wat ons zo liefdevol had begeleid bij het welkom nemen en afscheid nemen van onze dochter. Dat bracht veel. Ik doe dat nog steeds met veel liefde en aandacht.

Mijn dochter leerde me zo veel en bijna dagelijks nog. Haar levenscyclus was wel erg kort en dat blijf ik erg verdrietig vinden. Ik mis haar elke dag en toch ben ik haar mega dankbaar dat ze kwam en zelfs in die vorm. Ik voel me soms uitverkoren dat ik deze kant van het leven mocht zien, al is dat onwijs moeilijk soms, er is zo veel, zo veel liefde. En elke keer zie ik dat ook weer terug bij ouders die dit meemaken. Natuurlijk gun ik het niemand, als het gebeurt, zorg dan dat het helemaal past bij wie je bent en laat je niks wijs maken dat iets niet kan of mag, volg je hart, ook al is dat soms wel lastig bij de gevestigde orde.

Inmiddels (afgelopen december) heb ik een nieuwe operatie gehad, mijn zieke eileider is verwijderd en daarmee lijkt het ook wel alsof de angst om geen kinderen meer te krijgen ook minder is geworden, alsof er iets heel ouds letterlijk aan me gekleefd zat, is verdwenen. Mijn eileider zat aan mn darm vast geplakt door de endo. Rechts doet het een soort van, maar de kans dat ik natuurlijk zwanger raak is niet zo groot.

En toch… ja ik hoop nog steeds, het verlangen naar moeder zijn van een levend kindje, dat hier en nu bij je opgroeit is er nog, wat je kan zien, ruiken, voelen, horen en knuffelen, het doet minder pijn dan voorheen, er is meer rust, maar de wens is niet weg.
Wie weet wat de toekomst brengt, ik weet het niet, Madelief leerde me wel om sommige dingen niet meer uit te stellen en daarom ben ik grotendeels verhuist naar het buitenland en geniet ik van elk klein detail meer en meer en aan liefde in mij en om me heen geen tekort.

Nina

Sharing is caring!