De verpleegafdeling zat vlak bij de verloskunde en kraamafdeling alles zat een beetje door elkaar. We kwamen bij de afdeling aan en werd alles gereed gemaakt voor de opname. Het was een observatie dus als ik geluk gehad mocht ik morgen al lekker naar huis. De ivf-verpleegkundige wenste me succes en beterschap en zei gedag en vertrok. De verpleegkundige reed me naar de kamer waar ik kwam te liggen. Er werden standaard vragen gesteld en wat onderzoekjes gedaan, ik mocht daarna plaatsnemen op bed en ging ze de medicatie gereed maken die ik samen met de lunch die ik kreeg kon innemen..
In die tussentijd heb ik Ricardo naar huis gestuurd om wat spulletjes te halen, WAUWW! die medicatie is heftig met de combinatie van de behang keuze van het ziekenhuis. Denk dat ik mijn ogen maar eventjes moet gaan sluiten want mijn hersenen en ogen zijn ervan overtuigd dat dat de muur tot leven komt met dat stippeltjespatroon.
Einde van de dag kwam Ricardo terug met mama en broer, de medicatie werkte iets maar de pijn was niet op een laag pitje te krijgen maar de randjes waren ervan af. Kon de gedachtes van pijn eventjes naast me neerleggen. Het was wel aanwezig, zie het als heftige menstruatiepijn. Eten werd gebracht en niet veel later zag ik de gynaecoloog die de punctie had gedaan de kamer binnenlopen. Hij vroeg hoe het ging, gaf aan dat het wel redelijk gaat. Hij wiep een blik op het ziekenhuis eten; ” Is het lekker?’. ” Uhm, het gaat beetje smaakloos”, zei ik. Hij lachte en zei; ”Wij zijn er ook niet heel erg doel op.” Hij wenste mij veel beterschap en verliet de kamer weer.
Avond verliep redelijk rustig, ik had weinig last van geen hoge pieken. Zal de medicatie helpen? Alleen het gezeur in de buik was vervelend, moest mijn hoofd koel houden het kon alle kanten nog op. Ben nog pril zwanger maar al zo bang dat het misgaat. Controles werden gedaan en maakte ons klaar voor de nacht. Ricardo kon bij mijn blijven en dat vond ik echt super fijn. Viel heel snel in slaap, gewoonlijk niet, ben een hele onrustig persoon op onbekende plaatsten. Tot ik nachts weer wakker werd met een flinke pijnaanval, ik twijfelde om op de knop te drukken. Dat is best wel gek, thuis heb je die knop niet om de pijn te halveren. Waarop Ricardo boos werd nu drukken, half krom voorovergebukt en tranen in de ogen kwam de verpleegkundig binnenlopen en vroeg wat ze voor me kon doen. Wauw, heb zoveel pijn! Ze troostte me en ging overleggen wat ze voor medicatie kon geven, even later kwam ze terug met pijnmedicatie. Ik nam het in en ademde in en uit, alleen zo rustig sliep ik niet meer echt door tot mijn verbazing was het toch snel ochtend.
Volgende ochtend draai je langzaam mee in de routine; ontbijt, controles en kreeg de lading pijnmedicatie weer. Ochtend was de dokter langsgeweest en werd er toch besloten dat ik toch nog eventjes moest blijven want de pijn was niet volledig onder controle. Moest mijn buik vrij maken maar dat ging vrij moeilijk omdat Ricardo in spanning de helft aan kleding vergeten was en ik alleen een jumpsuit bij me had. De gynaecoloog moest wel lachen maar zo kon het ook, morgen nieuwe update en dan bespreken we hoe verder maar vandaag blijf je nog een nachtje hier. Even later waren we weer alleen, Ricardo ging opnieuw met een lijsje naar huis om kleding te halen en voor de woefies te zorgen.
Toen hij weg ging ging ik eventjes naar de wc, daar kwam ik tot schrik achter dat ik een bloedprop en rozige sliet was verloren. Dit is het dan, mijn menstruatie gaat beginnen daar gaat mijn prille zwangerschap. Ging huilend op het bed zitten, later kwam de verpleegkundige binnen om wat voorraad bij te vullen in de kastjes. Tot ze zag dat ik aan het huilen was. “Gaat het wel?’, zei ze. “Ja ja het gaat kan je vragen of de dokter langs kan komen?” Ik legde het hele verhaal uit maar ze zei dat dat niet kon maar ze ging het overleggen. Toch kwam even later de arts binnen en legde toen het verhaal uit, daarop volgde er een echo om te kijken hoe en wat. Het leek wel uren en er werd gekeken en gekeken. Ze zeiden niks tegen me maar waren wel druk in overleg. Er was een blokkade te zien in de linkereileider, bloedtoevoer werd belemmerd. Ik moest me geen zorgen maken ze hielden het gewoon eventjes in de gaten.
In de ochtend werd er bloed geprikt want vandaag was de officieel testdatum, wat was ik zenuwachtig ben ik echt zwanger of was het de bloedprop het vruchtje die ik verloren had. Het bloeden was niet doorgezet en het oude bloedverlies was gestopt. Er was nog een klein beetje hoop afwachten maar.. Al was er geen controle in de ochtend geweest van de arts, dus kans was groot dat ik gewoon nog een nachtje moest blijven en wou zo graag naar huis naar mijn liefste hondenkindjes, eigen bed en eigen omgeving.
Einde van de dag werd ik opeens opgehaald met de rolstoel door de verpleegkundige omdat na teambespreking besloten was dat mijn eigen gynaecoloog zelf wou beoordelen hoe die kant van de eileider er aan toe was. De rit was een hel, elke hobbel deed pijn en kwam al met tranen binnen en floepte alles zonder er bij na te denken er uit. Ze probeerden me rustig te krijgen en stelden voor eventjes via de echo gaan kijken. Je bent zwanger heb vertrouwen dat het goed komt, het komt vaker voor dat vrouwen bloed verliezen en roze kan innesteling zijn. Hoefde deze keer niet uit te kleden en mocht zo op de behandelstoel plaats nemen. De gynaecoloog die laatste dagen en ook de eerste control echo gisteren had gemaakt was erbij, maar er ging wat goed mis bij het liggen op de behandelstoel. Jup!!! daar was die weer de pijn scheut AUWWW! kwam er uit mijn mond en tranen rolde over me wangen. Maar gelukkig met de assistentie van de gynaecoloog probeerde ik mijn hoofd koel te houden. Adem in en uit Savannah. Waardoor mijn eigen gynaecoloog snel kon kijken en inderdaad linkereileider had het behoorlijk zwaar, we gaan nu eventjes spoed beraad geplegen of we NU gaan opereren zei ze.
Savannah heeft ook een eigen blogsite
Waardeer je onze blogs?
Help ons blijven bestaan en doneer naar draagkracht!
Geef een reactie