Ik rijd met mijn vader naar huis. Hij zou me wel thuis afzetten maar onderweg zijn we zo druk gesprek over werk, toekomst en onze behandeling dat we helemaal de afslag vergeten op de snelweg. Hij wilt wel omrijden maar kan natuurlijk ook gewoon mee naar huis. Ik ga gezellig mee eet een hapje en het wordt erg laat. Ze brengen me naar huis, en ik leeg nog even de brievenbus.
Hey een brief van het ziekenhuis, die open ik zo wel even zal vast de bevestiging zijn, maar raar hij is gedateerd 11 februari en het is al maart. Ik zie er nog geen erg in, eenmaal binnen besluit ik toch de brief maar te openen. Wat een verdriet, onbegrip en boosheid kwam er ineens naar boven. De afspraak was verplaatst naar 9 dagen later, en nog wel naar een datum dat zowel ik als mijn partner niet zomaar even vrij kunnen nemen. Ik was zo boos en verdrietig, wat als ik de brief niet had geopend en we gewoon waren gegaan? 3 uur lang huilend in bed later val ik in slaap.
De volgende ochtend ben ik weer wat meer voor rede vatbaar. Het heeft zo moeten zijn. En dan bedenk ik me ineens jeetje, wat een verdriet en toestand in mn hoofd terwijl ik dacht dat ik er zo nuchter onder was.
Op maandag bel ik het ziekenhuis en vraag aan ze hoe dit zo heeft kunnen gebeuren en waarom ik niet gebeld ben, danwel dat mijn voicemail niet is ingesproken. De dame geeft aan het niet te weten en over de voicemail. Tja, ze weet niet hoe mijn bericht is. Nou gewoon met mijn voor en achternaam geef ik aan. Doorzeuren hierover heeft geen zin en ik vraag of ik de verpleegkundige kan spreken om het een en ander door te nemen in verband met mijn vakantie die gepland staat. Na alles door te hebben gesproken weet ik wat me te doen staat! Afspraken verplaatsen op werk.
Na wat afspraken verplaatst en overgedragen te hebben aan een collega, besef ik dat ik alleen de ochtend vrij nodig heb kan ik snel weer aan het werk. Nu alles geregeld is kunnen we weer uit kijken naar de nieuwe datum dat we zullen starten. Ik steek mezelf een hart onder de riem en hou mezelf het volgende voor; Zo groot als mijn verdriet was, zo nuchter ben ik weer. Gelukkig ik heb mezelf nog gewoon in de hand, je leeft al 26 ziekenhuis onderzoekende maanden uit naar dit punt en dan veranderd het en wankel je even. Geeft niet komt goed, alles gebeurt met een reden!
Geef een reactie